24.8.13

Εσύ; Πόση ευτυχία μπορείς ν' αντέξεις;





Το να είσαι και να νιώθεις ουσιαστικά καλά, χρειάζεται πολλά πράγματα και κάποια από αυτά είναι τα γερά νεύρα, η υπομονή, η ψυχική ανθεκτικότητα, το θάρρος, η αντοχή και... λίγο τη νοοτροπία του δάσους και όχι του δέντρου. Είναι μια κατάσταση που ενέχει σταθερότητα με κάποιο τρόπο. Όταν δεν είσαι καλά, κοιτάς προς το καλύτερο. Εύχεσαι, (προσ)εύχεσαι, παλεύεις, είναι σαν να ανεβαίνεις μια σκάλα. Όταν φτάνεις, όμως, στην κορυφή κάποια στιγμή; Αντέχεις; Ή σε πιάνει ναυτία από την υψοφοβία της ευτυχίας και δώστου πάλι κάτω τα σκαλιά, μέχρι να φτάσεις σε ένα μέτριο σκαλί και να αισθανθείς και πάλι ασφαλής;

Αχ. Εντάξει, δεν είμαι και τέλεια εδώ, αλλά είμαι όσο καλά χρειάζεται, έτσι ώστε να μην φοβάμαι ότι θα γίνω χειρότερα, αλλά ούτε και καλύτερα για να απογοητευτώ μετά. Πόσο ανακουφιστικά ασφαλής είναι η μετριότητα; Είναι, αρκετά. Αλλά θα κρατήσει ανάλογα με τη χρήση και τον χρήστη της. Βάλε στα σκαλιά ό,τι θέλεις: Μια μέτρια δουλειά, μια μέτρια καθημερινότητα, μέτρια όνειρα, ασφαλή ή ένα μέτριο σύντροφο, γιατί καταβάθος πιστεύεις ότι δεν γίνεται να βρεις κάποιον τόσο καλό/καλή/όμορφο/ανεκτική/πλούσιο για δεύτερη φορά. (γίνεται, και τρίτη μη σου πω..) 


Την μετριότητα πολλοί εμίσησαν, την ασφάλεια ουδείς. Το γνωστό, το πεπατημένο, που δίνει κανόνες ακόμα και στον ίδιο τον ορισμό της ευτυχίας. Μια καλή δουλειά, μια καλή κοπέλα, ένα καλό αγόρι να τακτοποιηθείς. Φράσεις που όλοι τις ξέρουμε και ίσως τις λέμε, είτε τις πιστεύουμε εις βάθος είτε όχι, γιατί έτσι τις ακούγαμε πάντα από νήπια. Οι άνθρωποι πιστεύουν και πίστευαν ότι έτσι πρέπει να γίνεται.  Κάποτε όλο το είδος πίστευε ότι η Γη είναι ένα πιάτο. Όλοι αυτό πίστευαν. Όλοι αυτό έλεγαν, άρα έτσι πρέπει να είναι. Για να το λέει ο κόσμος. Ευτυχώς που υπήρχε και η φιλοσοφία και ρωτούσαν και κάποιοι το γιατί. 

Τι είναι η ανθρώπινη φύση για να τακτοποιηθεί; Πατάρι; Χαρτοφύλακας; Έχεις δει ποτέ τακτοποιημένη δημιουργικότητα; Τακτοποιημένη εφεύρεση; Τακτοποιημένη ανακάλυψη; Έχεις δει τι θα κάνει ένα παιδί 5 χρονών, αν το βάλεις σε ένα δωμάτιο να το τακτοποιήσεις; Θα αγγίζει τα αντικείμενα, θα παίζει, θα φαντάζεται, θα τους αλλάξει θέσεις, ναι, θα τα ρίξει κάτω και θα ακούσει το "μπαμ" για να ανακαλύψει και μετά θα γελάσει με φαφούτικο χαμόγελο όλο έκσταση.  Θα ζωγραφίσει ένα χαρτί και θα γουρλώσει τα μάτια στο δέος του να αφήνει κάποιος το σημάδι του. Γιατί; Γιατί έδωσε στα αντικείμενα γύρω του ζωή, πέρα από την στατική, τακτοποιημένη τους διάσταση. Εσύ χαίρεσαι, όταν ανακαλύπτεις μόνος σου (και χωρίς το manual) πως λειτουργεί η καινούργια σου φριτέζα. Σκέψου πως νιώθει το παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο ή φτιάχνει ένα παζλ και το κοιτάει όλο καμάρι. Έλα, αφού κι εσύ καμάρωνες όταν έστησες μόνος σου την βιβλιοθήκη από το ΙΚΕΑ. Κάποια πράγματα, απλώς τα ξεχνάμε. Ο πολιτισμός είναι η πηγή της δυστυχίας, σύμφωνα με το βιβλίο. Ίσως, όμως, ότι δεν είναι αυτός καθαυτός, αλλά η εμμονή, η προσκόλληση στον πολιτισμό του δικού μας εαυτού και η μη σωστή οπτική του. 

Και μιας και μίλησα για την προσκόλληση, να πούμε ότι πέρα από την ασφάλεια, σταθερή βελόνα στην πυξίδα της προσωπικότητας και των επιλογών που ορίζουν τις αποφάσεις και την ευτυχία , είναι το κατά πόσο και σε τι είμαστε προσκολλημένοι. Στο κατά πόσο είμαστε ελεύθεροι και όταν είμαστε μόνοι μας ή όταν συγκρινόμαστε με τους άλλους. 


5 μέρες χωρίς ίντερνετ.Τα στραβά μάτια στον άνθρωπο που είσαι μαζί, κι ας σε προσβάλλει κατ' επανάληψη. Μια γραφειοκρατική δουλειά που σιχαίνεσαι,  σε μια υπηρεσία που σε έχωσε κάποιος γνωστός κι ας έχεις τελειώσει κάτι που σου άρεσε να κάνεις, αλλά απέχει μίλια από αυτό που βιώνεις κάθε μέρα. Που να τρέχεις τώρα. Ας βολευτούμε

Πόση τέτοια ευτυχία μπορείς να αντέξεις;


Η αλήθεια είναι πως όλοι εκείνοι που θαυμάζουμε, για τους δικούς μας λόγους (σκέψου έναν, διάσημο ή μη) δεν ήταν βολεμένοι. Δεν τους ήρθαν όλα γραμμή. Δεν ξεκίνησαν από την κορυφή της σκάλας, γι' αυτό καλό είναι να μην συγκρίνουμε άδικα τη δική μας μέση ή αρχή, με τη δική τους κορυφή. Είδαν κάτι, και τόλμησαν να το δείξουν και στους άλλους. Εμείς;


Ήταν ή είναι ευτυχισμένοι

Μπορεί να μην ήταν, αλλά εσύ σίγουρα σκέφτεσαι ότι ο άνθρωπος που σε έβαλα να φέρεις στο μυαλό σου πιο πάνω, είχε ή έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι πιο ευτυχισμένος από σένα. Ή ακόμα μπορεί να σκέφτεσαι ότι, αν ήσουν εσύ στη θέση του, θα ήσουν σίγουρα πιο ευτυχισμένος απ' ότι είσαι τώρα. Αυτή είναι ίσως η αρνητική όψη του νομίσματος της ανικανοποίητης φύσης: μαζί με την εφευρετικότητα, έρχεται και η απληστία.  

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ήσουν χαρούμενος; 

Μπορεί να ήταν χθες, που ξάφνιασες τον υπάλληλο στο γκισέ του μετρό, επειδή του χαμογέλασες. Μπορεί, να ήταν τότε, που είδες έναν άντρα να φεύγει από το νοσοκομείο με την -υγιή- πλέον γυναίκα του/ κοπέλα του/ και να της κρατάει λουλούδια χαμογελώντας της.  Ευτυχώς, γιατί πριν λίγα δευτερόλεπτα θα κοιτούσες την οθόνη του feed στο Twitter. Θα το έχανες
Μπορεί και να ζήλεψες. 

Η ζήλια, είναι μια φυσιολογική μεν, άχρηστη και αντιπαραγωγική για την αυτο-εκτίμησή μας δε, συγκριτική διαδικασία.  Το ίδιο και ο φθόνος. Με τη διαφορά ότι η ζήλια, αφορά κάτι που πιστεύουμε ότι είναι κτητικά δικό μας και δεν το έχουμε, ενώ ο φθόνος αφορά κάτι το οποίο θα μπορούσε δικαιωματικά να είναι δικό μας, αλλά δεν το αποκτήσαμε ακόμη ή ξέρουμε ότι δεν θα το αποκτήσουμε ποτέ. 


Είναι υπέροχο, όμως, να μαθαίνεις από τους ανθρώπους. Έχουν ή δεν έχουν αυτό που θες εσύ. Έχουν όλοι την ίδια ανάγκη να γίνουν αποδεκτοί και να ακουστούν, όσο και εσύ και έχουν όλοι κάτι να σου πουν, να σου διδάξουν.


Δεν είναι και η πιο εύκολη διαδικασία να αναρωτηθείς πότε ήταν η τελευταία φορά που ήσουν ευτυχισμένος.  Δεν έχει νόημα. Μπορεί να νιώθεις και τώρα, μπορεί να νιώσεις αύριο το πρωί. Οι γύρω σου; Πότε είδες τελευταία φορά χαμόγελα ευτυχίας στους γύρω σου και πως ένιωσες; Αν ένιωσες κι εσύ χαρά, για την δική τους ευτυχία, τότε ίσως να μπορείς να αντέξεις το σκαλί τους. Αν ένιωσες όμως ζήλια ή θυμό (προς τον εαυτό μας πάνε αυτά συνήθως), τότε ίσως να μην μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου εκεί που είναι εκείνοι ή τέλος πάντων, να σκέφτεσαι ότι δεν αξίζει να τον φανταστείς εκεί, και να φοβάσαι


Την τελευταία αυτή φορά που ήσουν χαρούμενος, δεν φοβόσουν το ύψος, δεν σκεφτόσουν και πολλά, απλά είχες αφεθεί. Μπορεί να μην σκεφτόσουν και τίποτα. Μπορεί και ναι. 




2 σχόλια:

Φλώρα είπε...

Επαναλαμβάνομαι νομίζω: Απίθανο κείμενο!

Μαρία είπε...

Φλώρα μου, εγώ σ' ευχαριστώ που επαναλαμβάνεις τις επισκέψεις σου εδώ :)