Φινλανδία...
Χιόνι. Χιόνι. Παγετός. Αλκοόλ και ψηλά δέντρα.
Πώς είναι άραγε η ζωή μιας Ελληνίδας ερασμίτισσας στο Joensuu της Φινλανδίας;
*by Polytimi
1. At the Airport
“When Miss Polytimi Mitsakou of Dasos Shire announced that she would shortly be celebrating her first journey outside Greece with a party of special magnificence, there was much talk and excitement in…” Hobbiton?
Αυτή δε θα μπορούσε να είναι ποτέ μια τόσο επική, παραλλαγμένη εισαγωγή της δικής μου ιστορίας, εμπνευσμένη από το Lord of the Rings. Δε θα μπορούσε καν να είναι αληθής, αφού κανένα τρικούβερτο party δεν έγινε, δεν υπήρξε άφθονο φαί και ποτό, ούτε εξαφανίστηκα με τη βοήθεια ενός μαγικού δαχτυλιδιού. Και στην πραγματικότητα, ακόμα και η μετατροπή του Bag End σε Dasos Shire, ακόμα και με τη λέξη shire μέσα, με κάνει να ντρέπομαι για την ύβρη που διαπράττω απέναντι στο λογοτέχνη.
Μπορώ, όμως, να πω πως ένιωσα λίγη από την επικότητα του Άρχοντα τη στιγμή που έφευγα από το αεροδρόμιο. Η μουσική από τα μεγάφωνα σταματά, ίσα-ίσα για να αρχίσει λίγα δευτερόλεπτα αργότερα.
«Ανακοίνωση: Παρακαλούνται οι επιβάτες της πτήσης 231 με προορισμό το Ελσίνκι και ανταπόκριση τη Βουδαπέστη, να ετοιμαστούν για αναχώρηση».
Τα μεγάφωνα παίζουν τώρα τον πιο ευοίωνο και παράλληλα τον πιο συγκινητικό αποχαιρετιστήριο σκοπό. Η απαλή φλογέρα τα πρώτα δευτερόλεπτα παγώνει κάθε συναίσθημα κενότητας που επικρατούσε την ώρα της ανακοίνωσης.
’ Ήταν η πρώτη φορά που έπρεπε να σας αποχαιρετήσω τόσο γρήγορα, για τόσο καιρό και τόσο απότομα, ώστε σχεδόν δεν το συνειδητοποίησα. Όχι. ΔΕΝ το συνειδητοποίησα.’
Κι αυτός που ρύθμιζε τη μουσική από τα μεγάφωνα… Πώς από ανύπαρκτος έγινε για μένα η αποτύπωση των συναισθημάτων μου με μουσική…
‘Concerning Hobbits’ and the Adventure begins…
Φάση πρώτη: Αεροπλάνο για πρώτη φορά στη ζωή μου. Άκουσα από μια φίλη πως οι Έλληνες επιβάτες χειροκροτούν κατά την απογείωση και την προσγείωση. Ευτυχώς δεν έζησα τόσο επικές και αξιοζήλευτες- μέχρι και από τον Tolkien- στιγμές. Μπορώ να πω όμως πως είτε ο πιλότος της Malev είχε Parkinson, είτε πέσαμε σε ΠΟΛΛΑ κενά αέρος, ή απλώς ο τύπος λάδωσε για να πάρει το δίπλωμα όταν ο εξεταστής του είπε: ‘Ok,take it down now’, αφού η προσγείωση αποδείχθηκε ως η τραγικότερη του ταξιδιού.
Μπορεί να μην άκουσα χειροκρότημα, όμως βίωσα τη number 2 ελληνική φάση. Όλος ο πολυταξιδεμένος κόσμος κάθεται άνετος στις θέσεις του, ενώ οι κλασσικές ελληνίδες κυράτσες σταυροκοπιούνται σε κάθε τράνταγμα, παθαίνουν κρίσεις πανικού- τις οποίες ευτυχώς καταφέρνουν μέχρι ένα βαθμό να κοντρολλάρουν, διαφορετικά θα συμπεριλαμβανόμουν κι εγώ σ’ αυτές- και φυσικά ακούς αυτό το εκνευριστικό ψιθύρισμα τύπου ‘θα πέσουμε’, ‘ο Χριστός κι η Παναγιά να με φυλάνε’, ‘Άγιε μου Μιχαήλ, δεν-ξέρω-ποιος-άλλος-σε-ήλ, Άγιε μου Νικόλα (αυτός είναι τον ναυτικών, αλλά δεν πειράζει, σε τέτοιες περιπτώσεις καλό είναι να τους αραδιάζεις όλους μπας και πιάσει η προσευχή), ‘Πάτερ Ημών’ συνηθέστερα, κ.ο.κ.
2. Helsinki Safe and Sound
Τα κλασικά. Εξωτερικό = οργάνωση. Στάσεις λεωφορείου ακριβώς έξω από το μέρος που παίρνεις τις βαλίτσες σου, λεωφορεία-πούλμαν, δρομολόγια κάθε λίγα λεπτά, εισιτήρια ανύπαρκτα, απλώς πληρώνεις στον οδηγό το αντίτιμο την ώρα που μπαίνεις- από τη μπροστινή πάντα πόρτα-και εκείνος σου επιστρέφει μια απόδειξη. Θέσεις άνετες και καθαρές. Ξέρεις πως κατεβαίνεις στο τέρμα όπου βρίσκεται ο σιδηροδρομικός σταθμός και δεν ανησυχείς ούτε δευτερόλεπτο μήπως και δεν καταλάβεις πότε πρέπει να κατέβεις.
Στη Φινλανδία ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά του πολιτισμού είναι η αυτοδυναμία, την οποία θα αναλύσω αργότερα. Στο σημείο αυτό απλώς θα αναφέρω πως αυτοδυναμία σημαίνει να κουβαλάς μαζί σου 30 κιλά βαλίτσα (ώ, ναι, 23 η κύρια, και 11 η καμπίνας) και να πρέπει να τη βάλεις μόνος σου στο χώρο αποσκευών, μπορείς δε μπορείς να τη σηκώσεις. Και φυσικά δε μιλάω μόνο για ανθρώπους του λεωφορείου που προορίζονται για αυτή τη δουλειά, αλλά ακόμα και ο από πίσω σου, που περιμένει να βάλει και αυτός τη βαλίτσα του μέσα, δε θα προσφερθεί να σε βοηθήσει ακόμα κι αν σε βλέπει να φυσάς και να ξεφυσάς.
3. But life goes on…
Helsingin päärautatieasema, Helsinki Central Railway Station
18:15 ξεκινάει το τραίνο.
(Μια παρένθεση της στιγμής ως tip-και τι tip!- για όσους θέλουν περισσότερες λεπτομέρειες: 68 ευρώ το εισιτήριο μιας διαδρομής με το τραίνο για ενήλικα-φοιτητικά πάσα εξωτερικού δεν ισχύουν φυσικά- ενώ 3,20 το εισιτήριο για τα λεωφορεία το οποίο ισχύει φυσικά μόνο για μια διαδρομή.)
Και μετά το δυσάρεστο διάλειμμα συνεχίζουμε:
Γνωρίζουμε έναν κλασσικό Φιλανδό: παντρεμένος σε πολύ μικρή ηλικία, με ήδη δύο παιδιά, συναντά μια ξαδέρφη του που είχε να δει καιρό και πηγαίνουν στο bar όπου ξοδεύει τουλάχιστον 2 ώρες πίνοντας συνολικά 9-10 μπύρες- φάση προθέρμανσης για ένα σωστό, βαρβάτο, Viking-like Φιλανδό.
Οι ώρες περνούν ευχάριστα. Διάβασμα, gossip, ύπνος, υπολογιστής (ω, ναι, στο εξωτερικό ξέρουν τι σημαίνει wi-fi μέσα σε τραίνο!). Ο ήλιος έχει δύσει από νωρίς, το σκοτάδι έξω από το παράθυρο είναι βαρύ και πυκνό, είναι σχεδόν σαν η ίδια η φύση να σου κρατάει για έκπληξη τη μαγεία που κρύβει, μια έκπληξη που θα σου φτιάξει κάτι παρά πάνω από τη διάθεση την αμέσως επόμενη μέρα. Στην πραγματικότητα θα σου αλλάξει ολόκληρη την αντίληψή σου για την περιοχή.
4. Joensuu, 23:10.
Ο στόχος επετεύχθη.
Η αποβίβαση από το τραίνο ήταν ενδιαφέρουσα. ‘’-300’’, που λέει και η Ελίνα, μόνο που δεν έπεσε καθόλου μέσα. Είχε μόνο -8…
Δυο Φιλανδές φοιτήτριες, με την ειδικότητα των tutors μας, εκπροσωπούν τα δυο κλασσικά πρότυπα των Φιλανδών γυναικών: η μία με μαύρο μαλλί, η άλλη με ξανθό που προσεγγίζει το άσπρο- δηλαδή ξανθό του πάγου- και οι δύο με πανέμορφα μάτια στις αποχρώσεις του γκριζογάλαζου. Μας υποδέχονται με χαρτόνια πάνω στα οποία γράφουν τα ονόματά μας. Όντας μακρύ, το δικό μου καταλαμβάνει δύο χαρτόνια, ένα για κάθε δυο συλλαβές. J
Και τώρα η στιγμή της αμηχανίας:
Κάποτε διάβασα πως στην Πορτογαλία οι άνθρωποι φιλιούνται από τα αριστερά προς τα δεξιά και πως αυτό μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση έναν Έλληνα που έχει συνηθίσει το αντίθετο. Τι συμβαίνει όμως όταν στη χώρα που εσύ επισκέπτεσαι η κίνηση του φιλιού δεν υπάρχει ΚΑΝ ως πιθανότητα; Ω, ναι. Κλασσικές Ελληνίδες με το που τις είδαμε από μακριά αρχίσαμε να φωνάζουμε, να γελάμε και φυσικά όταν φτάσαμε κοντά παρά την κούρασή μας τις αγκαλιάσαμε και τις φιλήσαμε σταυρωτά. Το αστείο είναι ότι η μια απέφυγε τελείως την επαφή και έλεγε ταυτόχρονα:
«Ooook, we don’t do this here, but oook!». Φυσικά, επειδή ο Έλληνας όπου πάει θα διδάξει και λίγη από την κουλτούρα του, σε επόμενη ανάρτηση θα σας πω πως αποδεσμεύτηκαν από αυτόν τον περιορισμό και όχι μόνο αποδέχτηκαν αυτό το ξένο πολιτισμικό στοιχείο, αλλά πια μας πλησιάζουν πρώτες για να μας φιλήσουν! Αλλά σε άλλη ανάρτηση…
Οι δυο τους, λοιπόν, θα μας πάνε στα προάστια του Joensuu, στο… “σπίτι” μας.
5. Η Μεγάλη Απογοήτευση
…
Μπορεί να ήταν η πρώτη μου επαφή με το εξωτερικό, όμως η απογοήτευση που βιώνει κανείς με την άφιξή του σε δωμάτια που έχει κλείσει για διακοπές και αντιλαμβάνεται ότι είχε υψηλότερες προσδοκίες δε μού είναι άγνωστη. Ειδικά όταν ζεις στην Ελλάδα, τη χώρα της παραπλάνησης και του photoshop. Πόσο μάλλον, λοιπόν, όταν αυτά τα δωμάτια είναι ολόκληρο σπίτι στο οποίο δεν πας για διακοπές, αλλά καλείσαι να ζήσεις τους επόμενους πέντε μήνες της ζωής σου.
‘Θέλω τη μαμά μου’, είναι αυτόματα η πρώτη σου σκέψη όταν αντικρίζεις τα δωμάτια. Κι αμέσως μετά σού έρχεται στο μυαλό η γλύκα και η ζέση του δωματίου σου που ούτε καν πρόλαβες να αποχαιρετήσεις γιατί βιαζόσουν, αλλά και γιατί έτσι θα ήταν πιο εύκολο. Κάθε σημάδι στον τοίχο σού φαντάζει η ΑΠΟΛΥΤΗ πηγή μόλυνσης, ενώ η μυρωδιά του σπιτιού είναι για τους αισθητήρες της μύτης σου η χειρότερη μπόχα, απλώς επειδή δε μυρίζεις ακόμη την κολόνια σου και το άρωμα του μαλακτικού που χρησιμοποιείς για τα ρούχα σου.
Πώς να ξαπλώσεις στο κρεβάτι; Κρεβάτι είναι αυτό ή ο βωμός όλων των… ‘ακολασιών’ των προηγούμενων κατοίκων; Όλα θέλουν αποστείρωση, απολύμανση, και γενικότερα οτιδήποτε θηλυκού γένους που δηλώνει μια βαρβάτη γενική καθαριότητα σπιτιού! Πέφτεις στο κρεβάτι που το έχεις στρώσει με διπλά σεντόνια για να μην κολλήσεις όλες τις ασθένειες του κόσμου και είσαι πεπεισμένος ότι θα περάσεις άθλια και μακάρι να μην είχες κάνει ποτέ αίτηση για Erasmus.
Όταν κλείνεις το φως, μένεις μόνος με τις σκέψεις σου. Τα μάτια σου καρφώνονται πάνω στην κλειδαριά του δωματίου σου που χωρίζει ολόκληρο το διαμέρισμα σε τρεις διαφορετικούς προσωπικούς χώρους με μόνο κοινό το μπάνιο, την τουαλέτα (ναι, στη Φινλανδία αυτοί οι δύο χώροι είναι ξεχωριστοί) και την κουζίνα. Τρεις κλειδαριές, μια για κάθε δωμάτιο, μόνο και μόνο για να σου θέτει τα όρια ανάμεσα σε σένα και τις συγκατοίκους σου. Ποτέ δε θα νιώσεις σα στο σπίτι σου. Πώς μπορείς να νιώσεις σα στο σπίτι σου όταν είσαι τόσα χιλιόμετρα μακριά;
Μπορείς! Φτάνει να ρίξεις μια κλεφτή πρώτη ματιά έξω από το παράθυρό σου το επόμενο πρωί..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου