24.8.13

Εσύ; Πόση ευτυχία μπορείς ν' αντέξεις;





Το να είσαι και να νιώθεις ουσιαστικά καλά, χρειάζεται πολλά πράγματα και κάποια από αυτά είναι τα γερά νεύρα, η υπομονή, η ψυχική ανθεκτικότητα, το θάρρος, η αντοχή και... λίγο τη νοοτροπία του δάσους και όχι του δέντρου. Είναι μια κατάσταση που ενέχει σταθερότητα με κάποιο τρόπο. Όταν δεν είσαι καλά, κοιτάς προς το καλύτερο. Εύχεσαι, (προσ)εύχεσαι, παλεύεις, είναι σαν να ανεβαίνεις μια σκάλα. Όταν φτάνεις, όμως, στην κορυφή κάποια στιγμή; Αντέχεις; Ή σε πιάνει ναυτία από την υψοφοβία της ευτυχίας και δώστου πάλι κάτω τα σκαλιά, μέχρι να φτάσεις σε ένα μέτριο σκαλί και να αισθανθείς και πάλι ασφαλής;

Αχ. Εντάξει, δεν είμαι και τέλεια εδώ, αλλά είμαι όσο καλά χρειάζεται, έτσι ώστε να μην φοβάμαι ότι θα γίνω χειρότερα, αλλά ούτε και καλύτερα για να απογοητευτώ μετά. Πόσο ανακουφιστικά ασφαλής είναι η μετριότητα; Είναι, αρκετά. Αλλά θα κρατήσει ανάλογα με τη χρήση και τον χρήστη της. Βάλε στα σκαλιά ό,τι θέλεις: Μια μέτρια δουλειά, μια μέτρια καθημερινότητα, μέτρια όνειρα, ασφαλή ή ένα μέτριο σύντροφο, γιατί καταβάθος πιστεύεις ότι δεν γίνεται να βρεις κάποιον τόσο καλό/καλή/όμορφο/ανεκτική/πλούσιο για δεύτερη φορά. (γίνεται, και τρίτη μη σου πω..) 


Την μετριότητα πολλοί εμίσησαν, την ασφάλεια ουδείς. Το γνωστό, το πεπατημένο, που δίνει κανόνες ακόμα και στον ίδιο τον ορισμό της ευτυχίας. Μια καλή δουλειά, μια καλή κοπέλα, ένα καλό αγόρι να τακτοποιηθείς. Φράσεις που όλοι τις ξέρουμε και ίσως τις λέμε, είτε τις πιστεύουμε εις βάθος είτε όχι, γιατί έτσι τις ακούγαμε πάντα από νήπια. Οι άνθρωποι πιστεύουν και πίστευαν ότι έτσι πρέπει να γίνεται.  Κάποτε όλο το είδος πίστευε ότι η Γη είναι ένα πιάτο. Όλοι αυτό πίστευαν. Όλοι αυτό έλεγαν, άρα έτσι πρέπει να είναι. Για να το λέει ο κόσμος. Ευτυχώς που υπήρχε και η φιλοσοφία και ρωτούσαν και κάποιοι το γιατί. 

Τι είναι η ανθρώπινη φύση για να τακτοποιηθεί; Πατάρι; Χαρτοφύλακας; Έχεις δει ποτέ τακτοποιημένη δημιουργικότητα; Τακτοποιημένη εφεύρεση; Τακτοποιημένη ανακάλυψη; Έχεις δει τι θα κάνει ένα παιδί 5 χρονών, αν το βάλεις σε ένα δωμάτιο να το τακτοποιήσεις; Θα αγγίζει τα αντικείμενα, θα παίζει, θα φαντάζεται, θα τους αλλάξει θέσεις, ναι, θα τα ρίξει κάτω και θα ακούσει το "μπαμ" για να ανακαλύψει και μετά θα γελάσει με φαφούτικο χαμόγελο όλο έκσταση.  Θα ζωγραφίσει ένα χαρτί και θα γουρλώσει τα μάτια στο δέος του να αφήνει κάποιος το σημάδι του. Γιατί; Γιατί έδωσε στα αντικείμενα γύρω του ζωή, πέρα από την στατική, τακτοποιημένη τους διάσταση. Εσύ χαίρεσαι, όταν ανακαλύπτεις μόνος σου (και χωρίς το manual) πως λειτουργεί η καινούργια σου φριτέζα. Σκέψου πως νιώθει το παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο ή φτιάχνει ένα παζλ και το κοιτάει όλο καμάρι. Έλα, αφού κι εσύ καμάρωνες όταν έστησες μόνος σου την βιβλιοθήκη από το ΙΚΕΑ. Κάποια πράγματα, απλώς τα ξεχνάμε. Ο πολιτισμός είναι η πηγή της δυστυχίας, σύμφωνα με το βιβλίο. Ίσως, όμως, ότι δεν είναι αυτός καθαυτός, αλλά η εμμονή, η προσκόλληση στον πολιτισμό του δικού μας εαυτού και η μη σωστή οπτική του. 

Και μιας και μίλησα για την προσκόλληση, να πούμε ότι πέρα από την ασφάλεια, σταθερή βελόνα στην πυξίδα της προσωπικότητας και των επιλογών που ορίζουν τις αποφάσεις και την ευτυχία , είναι το κατά πόσο και σε τι είμαστε προσκολλημένοι. Στο κατά πόσο είμαστε ελεύθεροι και όταν είμαστε μόνοι μας ή όταν συγκρινόμαστε με τους άλλους. 


5 μέρες χωρίς ίντερνετ.Τα στραβά μάτια στον άνθρωπο που είσαι μαζί, κι ας σε προσβάλλει κατ' επανάληψη. Μια γραφειοκρατική δουλειά που σιχαίνεσαι,  σε μια υπηρεσία που σε έχωσε κάποιος γνωστός κι ας έχεις τελειώσει κάτι που σου άρεσε να κάνεις, αλλά απέχει μίλια από αυτό που βιώνεις κάθε μέρα. Που να τρέχεις τώρα. Ας βολευτούμε

Πόση τέτοια ευτυχία μπορείς να αντέξεις;


Η αλήθεια είναι πως όλοι εκείνοι που θαυμάζουμε, για τους δικούς μας λόγους (σκέψου έναν, διάσημο ή μη) δεν ήταν βολεμένοι. Δεν τους ήρθαν όλα γραμμή. Δεν ξεκίνησαν από την κορυφή της σκάλας, γι' αυτό καλό είναι να μην συγκρίνουμε άδικα τη δική μας μέση ή αρχή, με τη δική τους κορυφή. Είδαν κάτι, και τόλμησαν να το δείξουν και στους άλλους. Εμείς;


Ήταν ή είναι ευτυχισμένοι

Μπορεί να μην ήταν, αλλά εσύ σίγουρα σκέφτεσαι ότι ο άνθρωπος που σε έβαλα να φέρεις στο μυαλό σου πιο πάνω, είχε ή έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι πιο ευτυχισμένος από σένα. Ή ακόμα μπορεί να σκέφτεσαι ότι, αν ήσουν εσύ στη θέση του, θα ήσουν σίγουρα πιο ευτυχισμένος απ' ότι είσαι τώρα. Αυτή είναι ίσως η αρνητική όψη του νομίσματος της ανικανοποίητης φύσης: μαζί με την εφευρετικότητα, έρχεται και η απληστία.  

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ήσουν χαρούμενος; 

Μπορεί να ήταν χθες, που ξάφνιασες τον υπάλληλο στο γκισέ του μετρό, επειδή του χαμογέλασες. Μπορεί, να ήταν τότε, που είδες έναν άντρα να φεύγει από το νοσοκομείο με την -υγιή- πλέον γυναίκα του/ κοπέλα του/ και να της κρατάει λουλούδια χαμογελώντας της.  Ευτυχώς, γιατί πριν λίγα δευτερόλεπτα θα κοιτούσες την οθόνη του feed στο Twitter. Θα το έχανες
Μπορεί και να ζήλεψες. 

Η ζήλια, είναι μια φυσιολογική μεν, άχρηστη και αντιπαραγωγική για την αυτο-εκτίμησή μας δε, συγκριτική διαδικασία.  Το ίδιο και ο φθόνος. Με τη διαφορά ότι η ζήλια, αφορά κάτι που πιστεύουμε ότι είναι κτητικά δικό μας και δεν το έχουμε, ενώ ο φθόνος αφορά κάτι το οποίο θα μπορούσε δικαιωματικά να είναι δικό μας, αλλά δεν το αποκτήσαμε ακόμη ή ξέρουμε ότι δεν θα το αποκτήσουμε ποτέ. 


Είναι υπέροχο, όμως, να μαθαίνεις από τους ανθρώπους. Έχουν ή δεν έχουν αυτό που θες εσύ. Έχουν όλοι την ίδια ανάγκη να γίνουν αποδεκτοί και να ακουστούν, όσο και εσύ και έχουν όλοι κάτι να σου πουν, να σου διδάξουν.


Δεν είναι και η πιο εύκολη διαδικασία να αναρωτηθείς πότε ήταν η τελευταία φορά που ήσουν ευτυχισμένος.  Δεν έχει νόημα. Μπορεί να νιώθεις και τώρα, μπορεί να νιώσεις αύριο το πρωί. Οι γύρω σου; Πότε είδες τελευταία φορά χαμόγελα ευτυχίας στους γύρω σου και πως ένιωσες; Αν ένιωσες κι εσύ χαρά, για την δική τους ευτυχία, τότε ίσως να μπορείς να αντέξεις το σκαλί τους. Αν ένιωσες όμως ζήλια ή θυμό (προς τον εαυτό μας πάνε αυτά συνήθως), τότε ίσως να μην μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου εκεί που είναι εκείνοι ή τέλος πάντων, να σκέφτεσαι ότι δεν αξίζει να τον φανταστείς εκεί, και να φοβάσαι


Την τελευταία αυτή φορά που ήσουν χαρούμενος, δεν φοβόσουν το ύψος, δεν σκεφτόσουν και πολλά, απλά είχες αφεθεί. Μπορεί να μην σκεφτόσουν και τίποτα. Μπορεί και ναι. 




19.8.13

Καθημερινά/ Τσεχία


Mπζ..

Μπζζ..


Πετάγομαι στην αίσθηση της δόνησης του κινητού και το ψηλαφίζω στα σκοτάδια. Πατάω "Κλείσιμο" και μισο-κλείνω κι εγώ τα μάτια, από το φως της οθόνης. Κοιτάζω την ώρα: 06:15 πμ.  

Ωραία, σκέφτομαι, έχω χρόνο. Κάτσε, τι μέρα είναι σήμερα; Μπας και το βαλα καταλάθος το ξυπνητήρι; Όχι, εντάξει, Τρίτη είναι. Τις Τρίτες έχω μάθημα στις 7:30 το πρωί.  

Ανάβω την λαμπίτσα και την στρέφω προς τον τοίχο μου, έτσι ώστε να μην πέσει στα μούτρα της συγκατοίκου μου και την ξυπνήσει. Κοιμάται μόλις 40 εκατοστά δίπλα μου,  γιατί το δωμάτιο της εστίας είναι υπερβολικά μικρό. Κοιτάω πίσω από την κουρτίνα και βλέπω το σκοτάδι να απλώνεται ανάμεσα στα δέντρα. Μια μικρή αντανάκλαση -του ελάχιστου φωτός- από το χιόνι κάνει ορατό έναν άντρα με το σκύλο του. Φεύγω από το δωμάτιο και κατευθύνομαι στην κοινόχρηστη κουζίνα. Βλέπω τους Τσέχους φοιτητές να φεύγουν ήδη για τις σχολές τους και ο νεροχύτης έχει πολλά μπολ και ποτήρια, τηγάνια με κολλημένα σκορδο- μπέικον και κρεμμύδια που έχουν μαγειρέψει για πρωινό. Η κουζίνα μυρίζει εξίσου κρεμμυδίλα. Ανοίγω το παράθυρο και μέσα σε 1 λεπτό μπαίνει παγωμένος αέρας με όλη την -8 βαθμών φρεσκάδα του.

"Μα, τι ώρα σηκώνονται κι αυτοί οι" .. . οκ, Χριστιανοί, δεν είναι, στο 80% τους είναι άθεοι. 
Βάζω νερό στο βραστήρα και περιμένω κοιτώντας το παράθυρο. Βλέπω φιγούρες σκυφτές, να βαδίζουν αργά προς τη στάση του τραμ. 


Η θέα από το παράθυρο της κουζίνας
Χτυπάω καφέ με ζάχαρη σε μια κούπα με το κουτάλι, χαζεύοντας μηχανικά, ώσπου μπαίνει στην κουζίνα σκυφτός, ένας ξερακιανός Τσέχος με κουστούμι. "Θα έχει εξεταστική", σκέφτομαι. Οι Τσέχοι υποχρεούνται να φορούν επίσημο ένδυμα, κάθε φορά που δίνουν μάθημα. 

"Άχοϊ.", μου λέει αδιάφορα, ανοίγοντας το ψυγείο.
"Άχοϊ.", του λέω, παρατηρώντας το υπερβολικά φαρδύ κουστούμι του, που τον κάνει να φαίνεται ακόμα πιο άχαρο.  Αφού πήρε ένα μπουκάλι νερό με γεύση (μάλλον σταφύλι, ήταν) έφυγε. 

Τσακ! Ο βραστήρας με ειδοποιεί με θόρυβο, ότι το νερό έβρασε. Το χύνω βιαστικά στην κούπα και ξεκινάω να ρουφάω τις πρώτες γουλιές, ήδη, από το διάδρομο προς το δωμάτιο μου.

Ανοίγω την ντουλάπα και αρχίζω να αραδιάζω στο κρεβάτι τον εξοπλισμό: καλσόν, παντελόνι, κάλτσες, φανελάκι, μπλούζα, πουλόβερ, κασκόλ, γκέτες, σκουφί, γάντια. Αφού "χτίστηκα" και έγινα ντολμαδάκι, βάζω τα παπούτσια με τον πάτο του τρακτέρ (είναι λίγο ψηλά όμως, για να έχουν μικρή επιφάνεια και να μη γλιστράνε -πράγμα που τους εξασφαλίζει και μια κάποια κομψότητα-) και το (τεράστιο) μπουφάν μου και παίρνω τον καφέ στον θερμό.  Ξεκινάω για το τραμ. Περπατάω απολαμβάνοντας τον ήχο του παπουτσιού στο αφράτο χιόνι. 


Το καθημερινό look ήταν κάπως έτσι. 






Η στάση είναι 2 λεπτά από την εστία. Έχει πολύ κόσμο, αλλά το τραμ περνάει ανά 3 λεπτά, οπότε δεν αγχώνομαι για το αν θα αργήσω. Μπαίνω στο τραμ και κατευθείαν αισθάνομαι ότι θα σκάσω από τη ζέστη της θέρμανσης. Το τραμ κατεβαίνει την μεγάλη οδό, την Κλατόφσκα.

Από το μεγάφωνο ακούγεται: "Επόμενη στάση: Ου πράτσε, κλατόφσκά".) Κατεβαίνω και αρχίζω να προχωρώ με γρήγορο βήμα προς τη σχολή, όμως δεν μπορώ, γιατί γλιστράει. Το χιόνι έχει αντικατασταθεί από ένα στρώμα πάγου και γλιτσο- βρώμας από τα αυτοκίνητα, και δεν σου επιτρέπει τανζανιές αργοπορίας. 

ο7:32. Χτυπάω την πόρτα. Η καθηγήτρια έχει ήδη ξεκινήσει το μάθημα και με κοιτάει πάνω από τα γυαλιά της. "Ι'm sorry", της λέω λαχανιασμένα. "Υou should be", μου απαντάει απότομα ρίχνοντας μου μια ματιά ενόχλησης. Η Τσέχα διπλανή μου με κοιτάει περιφρονητικά και εγώ απορημένη κοιτάω το full-make up μακιγιάζ της στις 07:33 το πρωί.  Το να αργοπορήσεις στην Τσεχία είναι χειρότερο από το να βρίσεις.  Δεν προλαβαίνω να ξε-φορτωθώ τα ρούχα μου στην κρεμάστρα και η καθηγήτρια προστάζει activity εκτός αίθουσας. Και τι activity; Αυτό που θα έκαναν και τα παιδιά. Με όλη την κινησιολογία και την ενέργεια. Που εγώ. Δεν. Έχω. Τώρα. 


Αίθουσα μαθήματος

Η ώρα είναι 09:30 πμ και εγώ έχω τελειώσει το μάθημα μου. Πηγαίνω στα Cross Cafe (κάτι σαν τα Starbucks, αλλά ο καφές τους δεν ήταν δυνατός και έβαζαν έτοιμο αφρόγαλα) δίπλα στη σχολή και παραγγέλνω μια μηλόπιτα και ένα latte. Πληρώνω 2,20 € και για τα δύο και κάθομαι για λίγο χαζεύοντας τον κόσμο..  


Παίζει να έτρωγα μια κάθε μέρα

Στις 10:30 πμ ανοίγει η λέσχη του μεσημεριανού φαγητού. Στις 10:40 γίνεται ο αδιαχώρητος πανικός από πεινασμένους Τσέχους φοιτητές (που έχουν ξυπνήσει από τις 5), έτοιμους να βουτήξουν στις καφέ σάλτσες, τα φλούο πράσινα αναψυκτικά και τα άνοστα μακαρόνια τους. Τι κι αν στην Ελλάδα οι περισσότεροι  στις 10:30 πμ πίνουν καφέ; Εδώ, τρώμε μεσημεριανό.

Η λέσχη ήταν πολύ ωραία και μου άρεσε που μέσα δούλευαν τα παιδιά που σπούδαζαν μάγειρες στα δικά τους Επαγγελματικά Λύκεια.  Αλλά όσον αφορά τα εδέσματα.. Πιστέψτε με, είμαι πολύ καλόβολη στο φαγητό. Μου αρέσουν οι μπάμιες, τα φασολάκια, ο φιδές, οι φακές και όλα αυτά στα οποία πολλοί στραβομουτσουνιάζουν και μόνο στην ιδέα. Δεν δυσφορώ εύκολα με φαγητό.

Ε, στην Τσεχία, η μπάμια μου φαινόταν πίτα κοτο-μπέικον μπροστά σε αυτά που μας έδιναν στη λέσχη.


 Ω! Μα τι απ' όλα τα άνοστα να διαλέξω;

- Μικροσκοπικό, αλάδωτο, δείγμα σαλάτας με μοβ- λάχανο και καλαμπόκι - ΜΟΝΟ;
- Γκούλας; (Κρέας με ξενέρωτη, καφέ σάλτσα ζωμού και ντάμπλιγκς (=ψωμί από πατάτα και αυγό) + μια φέτα λεμόνι που πάνω της έχει μαρμελάδα και σαντιγύ;)


Ρεβίθια έχουμε; Γιούπι!

- Κάτι που μοιάζει με κοτομπουκιές;

ΝΑΙ! Αχ, επιτέλους! Νορμάλ φαγητό και όχι τσεχίλα! 

ΧΑ! Στην έφερα αλαφροΐσκιωτη Ελληνίδα! Δεν είναι κοτο-μπουκιές! Είναι τηγανιτός τόνος και μάλιστα με σάλτσα κρεμμυδιού! Πάρτα! (*δαιμόνιος Τσέχος σεφ κακαρίζει*)


Μουάχαχαχαχα!  (via)

Eμ, έτσι εξηγούνται τα πέντε McDonald's σε μια πόλη μεγέθους Λαμίας.  Φεύγω και πάω στο σουπερ-μάρκετ. Στα Καουφλαντ. Να αγοράσω κάτι από εκεί για να μαγειρέψω.

Γυρνάω στην εστία και βρίσκω την συγκάτοικο μου ακόμα να κοιμάται. Προσπαθώ να μην την ξυπνήσω, αλλά ξυπνάει με τα χρατς - χρουτς απ' τις σακούλες.

- Καλημέρα.. (χασμουριέται) .. Τι έγινε, ρε; Τώρα γύρισες;
- Ναι, ρε, 06:15 σηκώθηκα..Πήρα κοτόπουλο να κάνουμε σήμερα γιατί πέρασα από τη λέσχη και είχε "τσεχίλες". 
- Ε, κλασικά. Έχει ήλιο; (Κάνει μια κίνηση να ανοίξει την κουρτίνα)
- Σιγά μην έχει! 
- Ξεγελάστηκα από την αντανάκλαση που κάνει το χιόνι. Πήγες Κάουφλαντ, ε; Ήθελα κι εγώ να πάω, θα πάω μετά, γιατί τώρα έχω μάθημα. Και μετά χορό. (Μόνο η Ξ. θα έβρισκε studio να συνεχίσει τον χορό στο Πίλσεν...) Να φτιάξω καφέ; 
- Φίλε, εσείς μια χαρά είστε. Εμείς και οι Πορτογαλίδες,  που είμαστε στο Education, σηκωνόμαστε χαράματα.. Φτιάξε.

(Ξέρει ότι την αγαπώ, αλλά αυτό με τον ύπνο ήταν το βάσανό μου. ) 

Τα μεσημέρια σπάνια κατάφερνα να κοιμηθώ. Μέχρι να μαγειρέψεις και να σκεφτείς τι θα κάνεις, είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει και έπρεπε να διαβάσω λίγο και για την επόμενη ημέρα. Aν ήμουν τυχερή και ήμουν έξω, το Πίλσεν (ή Πλζεν, στα Tσέχικα) μου έδινε απολαυστικά, ήσυχα ηλιοβασιλέματα. 


Όπως αυτό.. 

ή... αυτό.
Το καλό ήταν ότι ως φοιτήτρια εκεί, είχα πλήρη πρόσβαση στην βιβλιοθήκη και μπορούσα να δανείζομαι βιβλία (όσα έβρισκα στα αγγλικά). Η σοκολάτα της φωτογραφίας είναι από τις αγαπημένες μου και την αγόραζα από ένα βιετναμέζικο παντοπωλείο που είχαμε κοντά στην εστία. Καλούλης ήταν αυτός ο κυριούλης.  (Δεν πάχυνα τόσο στο Erasmus. Πάχυνα, όμως  λίγο, μόλις γύρισα εδώ κι άρχισα να τρώω νόστιμο φαγητό.)


Το Πίλσεν είχε πολλά πάρκα, αλλά το μεγαλύτερο ήταν το πάρκο κοντά στις εστίες. Ήταν τεράστιο και τέλειο για τρέξιμο.

Ένα συνηθισμένο βράδυ περιελάμβανε σίγουρα μπύρα. Στην Τσεχία, το να μην σ' αρέσει η μπύρα, είναι κάτι ανάλογο του να είσαι στην Ελλάδα και να μην σου αρέσει το σουβλάκι. Το μισόλιτρο ποτήρι σε μια συνηθισμένη pub, κόστιζε 0,80€ και μάλιστα κάποια μαγαζιά είχαν τραπέζια με ενσωματωμένο αυτό: Ένα μηχάνημα με οθόνη που σου έλεγε πόσο έχεις καταναλώσει και πόσο θα πληρώσεις.  Η μπύρα βρίσκεται παντού, ακόμα και στις φοιτητικές λέσχες και ρέει άφθονη. Στο super-market μπορείς να βρεις με 0,10€ το κουτάκι. 

Όσο πίνεις, τόσο πληρώνεις. 

Και τι θα μας έδιναν ως αναμνηστικό μπρελόκ από το πανεπιστήμιο; Ανοιχτήρι μπύρας, φυσικά!
Ta βράδια, συνήθως, λίγες pub έμεναν ανοιχτές μετά τις 11-12 μμ και το κρύο γινόταν αφόρητο για να κυκλοφορείς έξω. Οπότε προτιμούσα την 24ωρη ζεστασιά από το φυσικό αέριο της εστίας και μαζευόμασταν μεταξύ μας οι ερασμίτες σε κάποιο δωμάτιο. Γενικώς, συνειδητοποίησα ότι εμείς οι Έλληνες δεν πίνουμε πολύ. Δεν έχουμε τόσο έντονη την ανάγκη, τέλος πάντων. Εδώ μιλάμε για μεγάλη ποσότητα σε ημερήσια κατανάλωση, από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και για τις μικρές ηλικίες ακόμη. Είναι μια συνήθεια 3 λίτρων την ημέρα ανά άτομο, περίπου.  Είναι μέρος της κουλτούρας τους. 




Και, έτσι, η η μέρα κλείνει, για να διαδεχτεί την επόμενη. Όταν κοιτάω τέτοιες πανοραμικές φωτογραφίες, σκέφτομαι τι μπορεί να κάνουν οι άνθρωποι ταυτόχρονα εκείνη τη στιγμή, σε κάθε ένα μικρό σπιτάκι που βλέπω. Θα είχε πλάκα να ήταν διαφανή τα κτίρια για να μπορούσαμε να τα βλέπαμε όλα μαζί. 





17.8.13

Tι μου έμαθε η φοιτητική ζωή.

Τις προάλλες, ήμουν σε μια υπηρεσία και συμπλήρωνα ένα έντυπο. Φτάνω στο τετραγωνάκι της ιδιότητας και από συνήθεια 4 Ιανουαρίων ξεκινάω με "Φ..". 

Ουπς. Τι πάω να γράψω; Δεν είμαι πλέον φοιτήτρια. Πήρα την περάτωση σπουδών μου πριν ένα μήνα ακριβώς, και στο πορτοφόλι μου, η εσοχή που φιλοξενούσε το πάσο είναι κενή.  Κοντοστέκομαι. Τι να γράψω τώρα; Τι είμαι; (Κρίση ταυτότητας πριν τον δεύτερο καφέ - μη σου τύχει.)

  Τίποτα;
 Πτυχιούχος υποψήφια εύρεσης εργασίας;
 ✓ Blogger; (χαχα, αυτό θα είχε πλάκα να το κάνω, μόνο και μόνο για να δω την wtf έκφραση της υπαλλήλου)
Άνεργη; (αουτς)
 ✓ Εκπαιδευτικός; (μμμ...)

Ω! Το βρήκα. Θα γράψω εκπαιδευτικός. Απλώς δεν το έχω συνηθίσει. Βασικά, ούτε νιώθω ότι είμαι, αλλά τέλος πάντων. 

Δηλαδή, δεν είμαι πλέον φοιτήτρια; Σωστά. Δεν είμαι! Μετά από 16 χρόνια (12 + 4 του Πανεπιστημίου), δεν ξέρω τι ακριβώς θα κάνω τον προσεχή Σεπτέμβριο, αλλά αυτό ενέχει και μια αίσθηση ελευθερίας, αν το καλοσκεφτεί κανείς. 


 Και τι ορίζει το πέρασμα μεταξύ φοιτητικής ζωής και μη φοιτητικής ζωής; Για τον ορισμό του τι είναι φοιτητική ζωή έχει χυθεί πολύ μελάνι, σκέψη και συλλογισμός. Έχω καταλήξει ότι εξαρτάται πως τη βιώνει κανείς διαφορετικά. Όχι μόνο ανάλογα με τον χαρακτήρα του και τον τόπο (μη σου πω και τη χώρα) που την περνάει, αλλά και το χρόνο που τη βιώνει. Αλλιώς σκέφτεσαι στο πρώτο έτος, αλλιώς στο τρίτο, αλλιώς όταν ανήκεις στη σοφή γερουσία του τμήματός σου. 

Τώρα όμως που το σκέφτομαι, η φοιτητική ζωή, πέρα από την ταμπέλα της, είναι κι αυτή ζωή. Ένα χαρακτηριστικό της ίσως είναι ότι έχεις περισσότερο χρόνο και λιγότερα χρήματα, ενώ στην ενήλικη, γίνεται το αντίθετο. Ο χρόνος όμως μπορεί να γίνει πολύτιμο εφόδιο, αν τον αξιοποιήσεις σωστά. Αν και αυτό δεν είναι εύκολο. Είναι πιο εύκολο να μην κάνεις τίποτα και να είσαι αντιπαραγωγικά σαπισμένος ή να αναλώνεσαι σε καταστάσεις που δεν σε βοηθούν να εξελιχθείς ή να γίνεις θαμώνας του βασιλείου της αναβλητικότητας, μέχρι να το συνειδητοποιήσεις ένα πρωινό και να αρχίσεις τα post-it με τους στόχους. Το ότι αλλιώς τη φαντάζεσαι στο Λύκειο κι αλλιώς είναι τελικά, είναι ένας πρώτος παράγοντας απομυθοποίησης. Ωστόσο, δεν είναι ανασταλτικός για να περάσεις μια πολύ, πολύ δημιουργική και ξεχωριστή περίοδο. Αρκεί να βρεις το νόημα.

Κάποτε σε μια συζήτηση με φίλους, συμφωνήσαμε όλοι ότι πνευματικά ήμασταν πιο ενεργοί στη Γ' Λυκείου, απ' ότι τώρα. Και αυτό γιατί, ενώ το σχολείο είναι ένα κλειστό σύστημα με πρόγραμμα και κανόνες, το Πανεπιστήμιο είναι το αντίθετο και δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε με τόση ελευθερία. Δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τον χρόνο μας, να λειτουργούμε αυτόνομα. Έχουμε τόσο συνηθίσει στις φροντίδες των φροντιστηρίων, που ξεχάσαμε (ή δεν μάθαμε ποτέ) να φροντίζουμε τους εαυτούς μας και να δημιουργούμε ενδογενή κίνητρα


Γι' αυτό, όσο πιο γρήγορα αποφασίσεις πόσο πολύ θέλεις να εξερευνήσεις τις δυνατότητες σου για αυτό-βελτίωση, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να βάλεις στόχους και να το πετύχεις. Τα 4 χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα. Το ξέρω ότι η λέξη αυτο-βελτίωση σου θυμίζει κάτι πολύχρωμα βιβλία τίτλων "Γιατί οι άντρες αγαπούν τις γυναίκες που αγαπούν τον εαυτό τους" ή "Γίνε χαρούμενος ΤΩΡΑ", αλλά η ουσία της πρέπει να απασχολεί έναν φοιτητή. 

Πριν δύο χρόνια, είχα γράψει στο παλιό μου blog ένα άρθρο με πράγματα και καταστάσεις που μου είχε διδάξει η φοιτητική μου ζωή στην Αθήνα, έως τότε. Ήμουν ακόμα σε φάση που προσπαθούσα να προσαρμοστώ στο χάος των αποστάσεων. Η φοιτητική ζωή στην Αθήνα για κάποιον που μένει πρώτη φορά χωρίς τους γονείς του είναι ένα κεφάλαιο δύσκολο, βέβαια. Γιατί άλλο ο Αθηναίος φοιτητής που εξακολουθεί να μένει με τους γονείς του, κι άλλο αυτός που αναλαμβάνει την ευθύνη ενός σπιτιού και του εαυτού του μαζί. 

Αλλά, if you make it here, you can make it anywhere. ("Τhat's what they saaaaaay")

Η Αθήνα έχει κάποια μοναδικά χαρακτηριστικά ως πόλη.  Απαιτεί περισσότερο ψάξιμο σε όλα της και, επειδή κινείται πολύ γρήγορα, δεν θα κάτσει να σε περιμένει. Αν η Θεσσαλονίκη είναι ελληνικός καφές στη χόβολη, η Αθήνα είναι εσπρέσο. Εσύ είσαι αυτός που πρέπει να μπει στους ρυθμούς της. Μπορεί να σου δώσει πολλά, αρκεί να ξέρεις που να πας και τι ακριβώς θέλεις. Και για να δεις τι ακριβώς θέλεις, πρέπει να ψάξεις λίγο μέσα σου ή στους γύρω σου ή στο Αθηνόραμα, τέλος πάντων. Το ψάξιμο είναι πάντα αναγκαίο.

Υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα να κάνεις, αν δεν βαριέσαι! Να ξεκινήσεις ή να ανακαλύψεις ένα ενδιαφέρον που είχες βάλει στο μάτι καιρό. Να μάθεις μια καινούργια γλώσσα. Να ταξιδέψεις και να εκμεταλλευτείς τις ευκαιρίες που σου παρέχονται δωρεάν. Πολλοί φοιτητές φτάνουν 4ο έτος και δεν ξέρουν τίποτα για τις παροχές που τους προσφέρει το πανεπιστήμιο (ξένες γλώσσες, γυμναστήριο, αναγνωστήρια). Θα μου πεις, γιατί δεν τις διαφημίζει καλύτερα το Πανεπιστήμιο; Γιατί να μην έχουμε κι εμείς clubs και κοιτώνες και να μας μοιράζουν βραχιολάκια καλωσορίσματος την ημέρα των εγγραφών; (Αυτά είναι οι παρανοήσεις που μας δημιουργούν τα μουβιζ..) Μπορεί να μην έχουμε βραχιολάκια, αλλά έχουμε πολλές σημαντικές παροχές δωρεάν ή με μικρό κόστος. Θα έλεγα στον πρωτοετή εαυτό μου να τα ψάξει καλύτερα όλα τα παραπάνω.

Η (φοιτητική) ζωή μου έδωσε ανεξαρτησία, αλλά με το φορτίο της υπευθυνότητας. Έβαλε στη ζωή μου πολύ σημαντικά, ενδιαφέροντα, ξεχωριστά άτομα και ξεκαθάρισε ό,τι παλιό και φθαρμένο υπήρχε. Μου έμαθε τη συγκατοίκηση και το πόσο τέλεια μπορεί να γίνει όταν βρεις τον σωστό άνθρωπο να συμφωνείτε τόσο πολύ σε όλα, παρόλο που άκουγα ότι η συγκατοίκηση με κοπέλα καταλήγει σε ουρλιαχτά και αμοιβαία εκσφενδόνιση καλλυντικών και λοιπών οικιακών συσκευών στους τοίχους. Μου έμαθε το blogging, τη φωτογραφία, το καλό σινεμά και την καλή μουσική, την απόλαυση του ταξιδιού, το διάβασμα σε αναγνωστήριο, τη μαγειρική. Την ευχαρίστηση στην ενασχόληση με αυτό που σου αρέσει και την Αθήνα με τα χίλια πρόσωπα. Φεύγοντας η φοιτητική ζωή δεν σε αφήνει ποτέ έτσι. 

Ό,τι έκανες, μα και ότι δεν έκανες, θα είναι μαζί σου.  Σίγουρα είσαι πιο δυνατός, πιο ώριμος, πιο συνειδητοποιημένος και με περισσότερα λάθη στην πλάτη για να αποφύγεις στο μέλλον. Ακόμα κι αν έχεις φτάσει 4ο έτος και ξύπνησες πριν λίγο. (Είναι 4:43 μμ τώρα, καλημέρα) 

Το καλό είναι ότι τελειώνοντας η φοιτητική ζωή σε βγάζει από το τελευταίο καλούπι. Στο Λύκειο θα είσαι έτσι, στο Πανεπιστήμιο είσαι έτσι. Μετά .. τι; Λοιπόν, το "τι" αυτό μπορείς πλέον να το ορίσεις εσύ. Αγχωτικό; Όχι, αν το δεις μακροσκοπικά. Απλώς είναι η πρώτη φορά που δεν υπάρχει κάποιο σύστημα να σου πει τι θα κάνεις, δεν υπάρχει μια πεπατημένη. Εσύ ορίζεις που θα πατήσεις και τι θα κάνεις. Εσύ ορίζεις τι θα γράψεις στο τετραγωνάκι της ταυτότητάς σου, εσύ θα το διαμορφώσεις. 

Λογικά, αν είσαι σ' αυτή τη μεταιχμιακή φάση, δεν θα ξέρεις τι να κάνεις. Μα, κανένας δεν ξέρει ακριβώς τι θα κάνει. Και ως φοιτητές, πάλι αναρωτιόμασταν ποιο ήταν το σωστό. 

Και δεν πειράζει.

It's fine.

Κάποιος (σοφότατος) είπε ότι, όταν τελειώνει μια πρόταση στη ζωή μας με τελεία, η επόμενη  ξεκινάει με κεφαλαίο γράμμα. 

Και έτσι δεν πρέπει; 

Ρώμη, μα che cosa?


Καπουτσίνο και φοκάτσια.

Μορταδέλα και μπρουσκέτα.
Si,si.

Κόσμος παντού, όλες οι φυλές στριμωγμένες στα πλακόστρωτα σοκάκια ψάχνουν για παγωτό του Σαν Κρισπίνο και πίτσα. Αν είναι από την Αμερική, θα απογοητευτούν σίγουρα με το πάχος της ζύμης.
Οι Ιταλοί, φασαριόζοι και όμοιοι με εμάς στο παρουσιαστικό, προσπερνούν τους τουρίστες βιαστικά. Σιχαίνονται τον Ιούλιο.

Η υγρασία της πόλης σε τυλίγει από παντού και νιώθεις να κολλάς, αλλά ξεχνιέσαι συνέχεια, γιατί το μάτι αλλάζει συνεχώς γωνίες. 

Bring on to - to the other side
I've got the blues for you
[Museum of Modern Art]
That's amore
Papa Τσεπέτο! 
Στρούντελ στο Βατικανό

Το μικρότερο μπαλκόνι που έχω δει


Διπλός espresso με 0,80€

Μολών Λαβέ

7.8.13

Airbnb / Βρες κάποιον να σε φιλοξενήσει



Tο έχεις ακούσει το couch-surfing? Eίναι για την περίπτωση που θες να βρεις ένα καναπέ για να περάσεις τη νύχτα σε πάνω από 100.000 πόλεις στον κόσμο.

Το έχεις ακούσει το AirBnb? Είναι για την περίπτωση που θέλεις να βρεις ένα καναπέ, ένα δωμάτιο ή ένα σπίτι για να περάσεις τις διακοπές σου. Λειτουργεί - ευφυέστατα- ως εξής: 

Aς πούμε, ότι εσύ έχεις ένα περίσσιο δωμάτιο στο σπίτι σου και θέλεις να φιλοξενήσεις κάποιον επί πληρωμή. Το ίδιο μπορεί να σκέφτηκε και κάποιος άλλος στο Σαν Φρανσίσκο και έτσι, να είσαι εσύ ο φιλοξενούμενος κι εκείνος ο οικοδεσπότης. Όπως και να έχει, μπαίνεις στο site  της AirBnb και διαλέγεις, αφού δημιουργήσεις ένα λογαριασμό, που θα ήθελες να μείνεις. Μπορείς να διαβάσεις την περιγραφή του χώρου, τις παροχές και τις κριτικές των ατόμων που έμειναν προηγουμένως στον οικοδεσπότη που επέλεξες και έτσι να αποφασίσεις τι είναι το καλύτερο για σένα. Αντίστοιχα, μπορείς να γίνεις εσύ ο οικοδεσπότης και να φιλοξενείς άτομα απ' όλο τον κόσμο.

Κι αν είναι κανένας ανώμαλος; Τόσα γίνονται. Που τον ξέρεις εσύ;
Πέραν των κριτικών από προηγούμενους φιλοξενούμενους, με τους οποίους μπορείς να επικοινωνήσεις και να μάθεις αν όντως ο οικοδεσπότης είναι αυτός που διατείνεται ότι είναι, έχεις και τα στοιχεία του με τη διεύθυνση και το τηλέφωνο του, τα οποία μπορείς να ελέγξεις. Επίσης, η εταιρεία σου καλύπτει την περίπτωση που ο οικοδεσπότης δεν εμφανιστεί και κάποιες άλλες υπο-περιπτώσεις και φροντίζει έτσι ώστε, τόσο εσύ που φιλοξενείσαι, όσο και αυτός που φιλοξενεί, να είστε εγγυημένα ασφαλείς. Σκέψου ότι όσο ρίσκο είναι για σένα να επισκεφτείς έναν άγνωστο, τόσο ρίσκο είναι και για εκείνον να σε φιλοξενεί στην ιδιοκτησία του.

Κι αν σε κλέψει;
 Δεν μπορεί να το κάνει αυτό, γιατί η πληρωμή του γίνεται μέσω του site τη στιγμή που κλείνεις τη διαμονή και βγαίνει παραστατικό με την απόδειξη του ακριβές ποσού. Δεν συναλλάσσεστε μεταξύ σας, αλλά μέσω της εταιρείας.

[Υπάρχει κατατοπιστικότατο Κέντρο Βοηθείας και η ιστοσελίδα είναι σχεδιασμένη κατάλληλα, ώστε να σου λύσει όλες τις απορίες] 

Προσωπικά, το δοκίμασα μια φορά και έμεινα πολύ ευχαριστημένη . Ο οικοδεσπότης ήταν ευγενέστατος, διακριτικός, ήσυχος και μας μετέφερε από και προς το αεροδρόμιο. Το δωμάτιο ήταν ακριβώς όπως τις φωτογραφίες, καθαρό, είχαμε δικό μας ψυγείο, χάρτες, χρησιμοποιούσαμε την κουζίνα του για να μαγειρεύουμε και ήταν όλα πολύ οργανωμένα. Έμεινα πολύ ευχαριστημένη και φυσικά του έδωσα άριστες κριτικές. Mας είπε ότι είχε φιλοξενήσει ακόμα και μια οικογένεια με μικρά παιδιά. Αυτό σημαίνει ότι η λύση του AirBnb δεν είναι μόνο για νέους χίπηδες,  αλλά μπορεί να εξυπηρετήσει άνετα και μια οικογένεια, αν φυσικά ο χώρος που προσφέρεται είναι κατάλληλος.

Τέλος, να επισημάνω ότι ήταν μια πολύ συμφέρουσα λύση από οικονομικής άποψης, αφού το συνολικό ποσό ήταν κατά πολύ χαμηλότερο από το φθηνότερο ξενοδοχείο. 

Ψάξτε το, αξίζει.

Εντάξει. Μπουφάν πήρες;
Πηγές φωτογραφιών: (1) (2)

Erasmus / 7 (τουλάχιστον) καλοί λόγοι για να πας


Για να έκανες κλικ εδώ, όλο και κάπου θα έχεις ακούσει για το πρόγραμμα ανταλλαγής  φοιτητών Erasmus. Εάν η σχολή σου το υποστηρίζει, θα διαθέτει σίγουρα ενημερωτικό υλικό στην ιστοσελίδα της. Εάν δεν γνωρίζεις τίποτα γι' αυτό, είναι, με λίγα λόγια, μια δυνατότητα που σου προσφέρεται, ως φοιτητή της Ε.Ε, να αντιστοιχήσεις ένα ή δύο εξάμηνα της σχολής σου σε κάποιο πανεπιστήμιο της ευρύτερης Ευρώπης.

Δίνεις εξετάσεις στα μαθήματα του εξαμήνου εκεί (στα αγγλικά ή στη γλώσσα της χώρας που σπουδάζεις - μην τρομάζεις με αυτό, θα διευκολυνθείς στις εξετάσεις) και λαμβάνεις μια μηνιαία υποτροφία, το ύψος της οποίας είναι ανάλογο της χώρας που επισκέπτεσαι. Όσο πιο ακριβή η χώρα, τόσο μεγαλύτερη η υποτροφία. Συνήθως υπάρχει μέριμνα για τη διαμονή σου και παρακολουθείς μαθήματα της γλώσσας της χώρας που επισκέπτεσαι.

 Επειδή πάρα πολλοί αγχώνονται για τη γλώσσα και τη δυσκολία συνεννόησης, επισημαίνω ότι, ενώ εδώ μας ζητάνε Proficiency για να πάμε, στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν ζητάνε, πολλές φορές τίποτα από τους φοιτητές ή ζητάνε Αγγλικά βασικού επιπέδου. Οι προσδοκίες στο γλωσσικό επίπεδο, ειδικά των χωρών που δεν μιλάνε αγγλικά, είναι χαμηλές. Υπάρχει και η δυνατότητα πρακτικής άσκησης, μέσω του Erasmus Placement, αλλά θα κάνω Guest Post γι' αυτό. 



Life is no way to treat an animal (?) από τον τοίχο του John Lennon στην Πράγα.
Γιατί, όμως, εσύ, να αφήσεις την πόλη που σπουδάζεις, τους φίλους/ την μακροχρόνια ή μη σχέση σου/ τους γονείς/ τα χόμπι / τις συνήθειες/ τον freddo καπουτσίνο/ το παστίτσιο και το κρεβάτι σου; Γιατί να ξε-βολευτείς; 



✓ Δεν είναι και πολύ πιθανό να έχεις μια τέτοιου είδους ευκαιρία στην υπόλοιπη ζωή σου. Τι εννοώ; Να σπουδάζεις και να ταξιδεύεις στο εξωτερικό, χωρίς να χρειάζεται να εργάζεσαι για να τα βγάλεις και πέρα και χωρίς το άγχος των ακαδημαϊκών υποχρεώσεων που συνοδεύει π.χ ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό. Και να πληρώνεσαι γι' αυτό. Αυτό είναι το μυστικό συστατικό πίσω από το "φοβερή εμπειρία, φίλε", που ακούς από δω κι από κει. 


✓ Σε όποια χώρα και να πας, θα ταξιδέψεις πολύ. Πέρα από τα ενδότερα της, θα φύγεις σίγουρα και για κάποιον άλλο κοντινό προορισμό. Ο μέσος όρος είναι 2-3 ακόμα χώρες, πέραν αυτής που σπουδάζεις και σίγουρα θα είναι πιο οικονομικά συγκριτικά με το αν το επιχειρούσες από εδώ. Επίσης, είναι πολύ πιθανό να επισκεφτείς μέρη που δεν θα πήγαινες ταξίδι ως συμβατικός τουρίστας.

✓ Εάν δεν έχεις φύγει ποτέ από το σπίτι σου, να η ευκαιρία. Γίνεσαι πιο ανεξάρτητος, νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου. (Ρε, κοίτα να δεις που κατάφερα να βάλω πλυντήριο με τις επιγραφές όλες στα τσέχικα!) 

✓ Γνωρίζεις πώς λειτουργούν τα πανεπιστήμια έξω  Πώς είναι η φοιτητική ζωή εκεί και πως σκέφτονται οι συμφοιτητές σου. Γνωρίζεις κόσμο, ανταλλάσσεις απόψεις και συνήθειες. 

✓ Δοκιμάζεις τα όρια της προσαρμοστικότητας σου και αυτό έχει πλάκα, πίστεψέ με. Εντάξει, εκνευρίζεσαι αρχικά που π.χ έχει ήλιο ανά δυο εβδομάδες, κι αυτό για κάποια λεπτά, ή που πρέπει να πας στο μάθημα με -11 βαθμούς έξω, αλλά τελικά μπορείς! Και έχει πλάκα!

✓ Εξασκείς τα αγγλικά σου και νιώθεις περήφανος που δεν πήγαν τελικά τα φροντιστήρια χαμένα. Ειδικά όταν ακούς τους Ιταλούς να σε ρωτάνε "Γουατ ντου γιου στούντι; aka "What do you study?" και να απαντάνε "Μπούιζνες" aka "Buisness", σκέφτεσαι το Come to Greece για να τη βρεις, με μια γλυκιά μελαγχολία.

✓ Κάνεις νέους φίλους, ανοίγεσαι και ανοίγεις νέους ορίζοντες (και άλλα κλισέ που κάναμε στην Έκθεση της Γ' Λυκείου).  Ανοίγει λίγο παραπάνω το μυαλό σου, τέλος πάντων. Γίνεσαι λίγο καλύτερος. Το λίγο, βέβαια, ή το πολύ, εσύ το ορίζεις. Βλέπεις εναλλακτικούς τρόπους να ζεις, να σπουδάζεις, να λειτουργείς, να λύνεις προβλήματα, να επιβιώνεις.

 Αξίζει το προσωρινό ξε-βόλεμα από την ελληνική φοιτητική ζωή και με το παραπάνω. Το διάστημα δεν είναι καθόλου μεγάλο για να "χάσεις τη ζωή" εδώ.  Άσε που θα φτιάξεις εκεί παστίτσιο και θα ενθουσιαστούν όλοι! (Μακαρόνια για παστίτσιο πες να σου στείλουν όμως, γιατί δεν ξέρω αν θα βρεις εκεί. Ά! Και μπρίκι, αν πίνεις ελληνικό καφέ. Ούτε τέτοιο έχουν.)

Update: Bρήκα αυτό το πολύ ωραίο βίντεο από το Erasmus Student Network της Dortmund, που σίγουρα θα σας εμπνεύσει να πάτε :)





Πηγές φωτογραφιών:  (1) via


Tips για οικονομική μετακίνηση και διαμονή

"Παιδιά, ψυχραιμία. Νομίζω ότι βρήκα τη λύση για να μην κοιμηθούμε στο αυτοκίνητο απόψε."


Η αλήθεια είναι ότι, ίσως, χρειαστεί κάποια φορά να περάσεις τη νύχτα σου σε αυτοκίνητο ή στις καρέκλες ενός αεροδρομίου ή στο πάτωμα ενός καραβιού. Αλλά εντάξει, αυτό μπορεί να γίνει και χαριτωμένο, αν έχεις παρέα. Πριν φτάσεις όμως στο σημείο να ξεμείνεις τόσο πολύ από χρήματα, που να καταλήξεις να γυρνάς από snack-bar σε καφετέρια και να γνωριστείς με όλους τους υπαλλήλους του αεροδρομίου (αν είσαι τυχερός και είναι 24ωρο, διαφορετικά γυρνάς μόνος σαν τον Λούκι Λουκ στο Saloon) υπάρχει και η άλλη εναλλακτική. 

Να προγραμματίσεις - οικονομικά - τις διακοπές σου. και να κάνεις σωστές επιλογές που δεν θα σου στερήσουν εμπειρίες και ποιοτικό χρόνο. 


  • Μετακίνηση 
Τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια είναι λίγο-πολύ σταθερά στις τιμές τους, αν και το καλοκαίρι υπάρχουν κάποιες προσφορές- πακέτα π.χ για τετράκλινη καμπίνα. Αν έχετε σκοπό να πάρετε το αυτοκίνητό μαζί, δεν έχετε άλλη επιλογή από το βαπόρι. Το καλό, όμως, είναι ότι αν μια παρέα ατόμων αποφασίσει να έχει ένα αυτοκίνητο μπορεί να μοιραστεί τα έξοδά του. Γενικώς, στην μετακίνηση ισχύει πολλές φορές ο κανόνας του "όσο περισσότεροι, τόσο καλύτερα". Στο πλοίο φρόντισε να υπολογίσεις τα έξοδα του φαγητού, τα οποία μπορείς, απλώς, να αποφύγεις αν έχεις φέρει μαζί σου κάτι από το σπίτι. Μαμαδίστικο το ξέρω, αλλά γιατί να ξοδέψεις έτσι 10€;
Δώσ' του μια ευκαιρία!
Πάμε τώρα στο κεφάλαιο των αεροπορικών εισιτηρίων  Η αλήθεια είναι ότι, αν το ψάξεις πολύ, μπορείς να βρεις φθηνά αεροπορικά και χωρίς να υπάρχει κάποια "προσφορά" ("προσφορά" = αποφάσισε ΤΩΡΑ που και πότε θες να πας σε 10 μήνες από τώρα και πλήρωσε και το διπλάσιο από αυτό που γράφει η διαφήμιση που, ωχ, ξέχασε να σου πει ότι δεν είναι 60 άλλα 120 ευρώ με τους φόρους. Ακόμα να αποφασίσεις; Φέυγου.. Έφυγαν οι θέσεις! Μόνο 3 θέσεις διαθέσιμες στα 100 ευρώ μετά πάει 500€! Ωχ, μα 59€ δεν έλεγε η διαφήμιση;)

Μην αγχώνεσαι, γίνεται κι αλλιώς. Αν, όντως, προγραμματίσεις το ταξίδι σου αρκετά πιο νωρίς και οff-season (δηλ. Ιανουάριο με Μάρτιο-Απρίλιο και Σεπτέμβριο με Νοέμβριο) μπορείς να εξοικονομήσεις χρήματα. Σύγκρινε τις τιμές στο SkyScanner ή σε όποιο άλλο site και δες πότε σε συμφέρει καλύτερα να μετακινηθείς. Αν επιλέξεις μια εταιρία τύπου Ryanair, η οποία όντως είναι πιο οικονομική, γιατί χρησιμοποιεί αεροδρόμια με χαμηλότερα τέλη χρήσης, λάβε υπόψιν σου τα εξής: 

- Αν μένεις σε πόλη που υπάρχει αεροδρόμιο που φιλοξενεί μια τέτοια εταιρεία, οκ. Αν μένεις σε κάποια άλλη πόλη ή στην Αθήνα, υπολόγισε τα έξοδα μετακίνησής σου (π.χ τόσα ευρώ η τιμή του εισητηρίου ΚΤΕΛ μετ' επιστροφής προς Βόλο) και συνυπολόγισέ τα στο εισιτήριο. Επίσης, μπορεί να χρειαστεί να αγοράσεις κάτι μέσα στο αεροπλάνο (συνήθως νερό, το οποίο δεν μπορείς να έχεις μαζί σου) διότι δεν προσφέρεται δωρεάν φαγητό ή ποτό από την εταιρία.
- Έλεγξε το βάρος των αποσκευών σου και διάβασε την πολιτική χρέωσής τους. Σε κάποιες εταιρείες δεν περιλαμβάνεται στην τιμή του εισιτηρίου η αποσκευή και μπορεί να χρειαστεί να την πληρώσεις (πολύ ακριβά) στο αεροδρόμιο.
- Εάν το αεροδρόμιο που θα προσγειωθείς είναι πολύ μακριά από τον τόπο παραμονής σου, μπορεί να χρειαστεί να πληρώσεις την μετακίνησή σου από και προς σε αυτό.

Τουλάχιστον έχω πανοραμική θέα.

Συνήθως, πολλοί συνδυασμοί οικονομικών πτήσεων περιλαμβάνουν διανυκτέρευση ή μεγάλη παραμονή σε αεροδρόμιο ανταπόκρισης. Σε μια τέτοια περίπτωση, συνυπολόγισε τα έξοδα φαγητού κλπ. 

Κάτι άλλο που μπορείς να κάνεις, είναι να ψάξεις για εναλλακτικές διαδρομές και εταιρίες που δεν εμφανίζονται, ίσως, στις μηχανές αναζήτησης. Για παράδειγμα: 


- Εναλλακτικές διαδρομές: Για τη διαδρομή Αθήνα-Πράγα, ενώ το απευθείας εισιτήριο μιας διαδρομής θα μου κόστιζε 200 ευρώ, πήρα το αεροπλάνο για Μόναχο με 70 ευρώ και μετά από εκεί το τρένο για Πράγα με 18 ευρώ, δηλ. σύνολο 88 ευρώ. Τώρα θα μου πεις, πώς μπορώ να γνωρίζω την κάθε περίπτωση; Μπορείς να ελέγχεις τι συνδέσεις υπάρχουν με τρένα και λεωφορεία από την εκάστοτε περιοχή και αποφασίζεις εάν σε συμφέρει ή όχι. 

-Εναλλακτικές εταιρίες: Υπάρχουν μικρές εταιρίες, όπως για παράδειγμα η Minoan Airlines, που συνδέει την Κρήτη και άλλους προορισμούς και προσφέρει οικονομικές θέσεις, που αξίζει να κοιτάξει κανείς.
- Εναλλακτικοί τρόποι: Αν είστε μεγάλη παρέα ατόμων (πάνω από 8), θα μπορούσατε να σκεφτείτε και τη λύση της ενοικίασης ενός ιστιοπλοϊκού που σας επιτρέπει θα κάνετε το γύρο ενός ή παραπάνω νησιών και να μοιραστείτε τα έξοδα. Off-season αυτή η λύση είναι αρκετά οικονομική.


  • Διαμονή
- Στο αυτοκίνητο. Πάντως απέφυγε τα απομονωμένα μέρη και θυμήσου να κλειδώσεις τις πόρτες. (Αυτό τώρα το έγραψα, γιατί είδα μια σχετική ταινία.)

- Στο αεροδρόμιο/ στο σταθμό των τρένων. Μη γελάς, υπάρχει οδηγός με τα καλύτερα και τα χειρότερα αεροδρόμια για να κοιμηθείς. Εντάξει, εναλλακτικά, δεν κοιμάσαι. 


Ευχησου να μην έχουν διαχωριστικά τα καθίσματα, έτσι ώστε να μπορείς να ξαπλώσεις.
- Το καλύτερο είναι να έχεις κάποιον γνωστό να σε φιλοξενήσει (έλα βρε Μαρία, σοβαρά;) αλλά κι αν δεν έχεις, μπορείς να αποκτήσεις μέσω του AirBnb. Τι είναι αυτό; Διάβασε εδώ. Αυτό με τους γνωστούς/συγγενείς/φίλους από το στρατό, το είπα γιατί πολλές φορές έχουμε γνωστούς σε πολλά μέρη και ποτέ δεν τους επισκεπτόμαστε, γιατί θεωρούμε δεδομένο ότι πάντα θα είναι εκεί να μας περιμένουν εις αει. Χμ.

- Ένας καναπές, έστω. Ψάξε για couch-surfing. 

-Κάμπινγκ. Υπάρχει πλήρης οδηγός στο Ε-camping, ενώ σχετικά με το τι να πάρεις μαζί σου μπορείς να διαφωτιστείς εδώ.

(Ωραίο blog το Φοιτηtips, ε; Λογικά θα ξεχάστηκες και θα διάβασες κι άλλα ενδιαφέροντα άρθρα πέρα από το camping, οπότε καλώς όρισες και πάλι στο blog μου.)

- Hostel κι όσο αντέχεις. Η αλήθεια είναι ότι πλέον πολλά hostel δεν μοιάζουν με νοσοκομιακούς θαλάμους του εμφυλίου, ούτε με κοτέτσια της γιαγιάς στο χωριό. Δεν έχω μείνει σε hostel με πάνω από 10 άτομα ανά δωμάτιο (και δεν ξέρω αν θέλω να φανταστώ τι θα γίνεται σε εκείνους με 20 άτομα ανά θάλαμο) οπότε δεν έχω εμπειρία από κάτι τέτοιο. (Κάποιος όμως μου έδωσε συμβουλή να κοιμάμαι με το ένα παπούτσι, έτσι ώστε να μην μπορεί κάποιος να κλέψει μόνο το ένα). Αν ταξιδεύεις με μεγάλη παρέα, μπορείτε να κλείσετε δωμάτιο όλοι μαζί και λύθηκε το πρόβλημα. Κάποια προσφέρουν και πρωινό. Κάποια, βέβαια, όπως αυτό είναι άξια θαυμασμού για πολλούς λόγους. Μπορείς να ψάξεις για hostels εδώ: http://www.hostels.com/ ,  http://www.hostelz.com/about.php 

Η κατηγορία ξενοδοχείο είναι συνήθως πιο ευέλικτη  υπάρχουν προσφορές και πακέτα (αν είστε παρέα ατόμων), αλλά μπορεί να κοστίσει πιο ακριβά από ένα διαμέρισμα. Αν είστε πάνω από 4 άτομα, σκεφτείτε την εναλλακτική ενός διαμερίσματος με κουζίνα και ψυγείο, όπου θα μπορείτε να μαγειρεύετε κιόλας.

To tip του Θείου Σκρούτζ: Το να μαγειρεύεις στις διακοπές (εντάξει, ναι, όχι όλες τις μέρες και όλα τα γεύματα, αλλά κατάλαβες τι εννοώ) και να αγοράζεις υλικά για πρωινό και snacks από το super market μπορεί να σε βοηθήσει πραγματικά στην εξοικονόμηση χρημάτων. Μπορεί να ακούγεται βαρετό, αλλά είναι πρακτικό και χρήσιμο. Σκέψου: Με 5 ευρώ (με σχεδόν 1€/άτομο) μπορείς να φτιάξεις μια μακαρονάδα για 4 άτομα, που σε διαφορετική περίπτωση θα πληρώνατε 6-7 ευρώ ο καθένας.

Έχετε tips για οικονομική μετακίνηση και διαμονή; Σχετικές εμπειρίες; 


Πηγές Φωτογραφιών: (1) , (2), (3), (4)

5.8.13

Tσεχία/ Δέος και Νασχλεντανό

Η Πράγα είναι μια πόλη που σε αιφνιδιάζει και σου προκαλεί δέος. Δεν έχω πάει στη Βουδαπέστη, για την οποία έχω ακούσει εξίσου διθυραμβικά σχόλια, αλλά αισθητικά, η Πράγα είναι ο λόγος που δεν θέλεις να τραβάς φωτογραφίες, όταν την επισκέπτεσαι για πρώτη φορά. Πολύ απλά, πιστεύεις ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποτυπωθεί ψηφιακά τέτοια λεπτομέρεια στην αρχιτεκτονική. Έχει κάτι το εκλεπτυσμένα μεσαιωνικό, το ιπποτικό, το επιβλητικά καλοδουλεμένο, που σε μεταφέρει σε άλλη εποχή. Είναι ικανή να σε κάνει να τριγυρνάς με το στόμα ανοιχτό σαν χάνος, κοιτώντας πάνω - κάτω ψάχνοντας για μια γωνιά να βρεις κάτι άσχημο. Τα χρόνια των Αυτοκρατοριών αναμειγνύονται εξαιρετικά με τα (δύσκολα, πολύ δύσκολα) χρόνια του Κομμουνισμού. Στην πραγματικότητα μεγάλο μέρος της ευθύνης για την συντήρηση των κτιρίων της πόλης, το έχει το κομμουνιστικό καθεστώς, αφού τα τεράστια ποσά που διακινούνταν μόνο στο εσωτερικό της Τσεχοσλοβακίας, επενδύθηκαν στην Πράγα. Ή Πράχα, όπως την λένε οι Τσέχοι της Τσέσκα Ρεμπούμπλικα.


Πόσα ανάγλυφα μπορείς να μετρήσεις;



Απορώ πως ανέβηκαν εκεί πάνω και έστησαν τη μύτη του πύργου.
           


Προπαγάνδα και χαρά 
                  





Το φθινόπωρο, το σκηνικό της "Μελωδίας της Ευτυχίας", συμπληρώνεται από πάρκα γεμάτα από ένα παχύ στρώμα κόκκινων και κίτρινων φύλλων, όπου χαρωποί Τσέχοι γελάνε και ίπτανται, κρατώντας πολύχρωμες ομπρέλες.... Σωστά;

Η July Andrius κουνάει το κεφάλι σφίγγοντας τα χείλη.

Το σκηνικό θα υπάρχει, αλλά οι χαρωποί Τσέχοι το πιθανότερο είναι να μαζεύουν τα φύλλα ανά χρωματική κατηγορία, αμίλητοι, αγέλαστοι μέχρι να τελειώσει η βάρδιά τους για να πάνε για μπύρα. Πριν μετακομίσω στην Τσεχία, άκουγα ότι οι Τσέχοι είναι αγενείς. Σκεφτόμουν ότι είναι φήμες. "Βρε, είναι αμίλητοι σου λέω. Κι όταν μιλάνε, μιλάνε Τσέχικα. Άντε, να μιλάνε και Ρώσικα, που υποχρεωτικά έμαθαν στο Δημοτικό επί Στάλιν". Γενικεύσεις.

Πίλσεν, 1 ώρα από την Πράγα, Σεπτέμβριος '12

Η ώρα είναι 11 το βράδυ, έχω μόλις κατέβει από το λεωφορείο και ψάχνω την εστία, σέρνοντας μια βαλιτσά-ρα με όλα μου τα υπάρχοντα από την Ελλάδα, συν λάπτοπ, συν ένα 8-κιλο σάκο. Ρίχνει ψιλόβροχο (από αυτό που λες "Έλα μωρέ, δεν βρέχει, ψιχάλες ρίχνει, αμάν, από ζάχαρη είσαι;", αλλά σε 15 λεπτά είσαι μούσκεμα) και δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω. 

Α! Άνθρωπος στο βάθος! Τρέχω  με δυσκολία, φωνάζοντας "Εxcuse me!" προς το μέρος του. Aμ,δε. Ακάθεκτος συνεχίζει την πορεία του. Θα φοράει ακουστικά, λέω, και δεν θα ακούει (άκου τι σκέφτεται ο εγκέφαλος σε καταστάσεις απελπισίας). Τον πλησιάζω και του ξαναλέω "Sorry". Τίποτα. Εν τέλει, γυρνάει ενοχλημένος και μου μουρμουρίζει κάτι στα Τσέχικα. "Do you speak English?" του λέω. Μου γυρνάει την πλάτη.

"Πλάκα κάνεις", σκέφτομαι. Τον ξαναρωτάω την οδό στα Τσέχικα, μπας και καταλάβει: "Νο." μου λέει, με γυρισμένη την πλάτη. Οκ, λέω, ο άνθρωπος δεν θα ήξερε να συννενοηθεί. Μετά από 10 λεπτά. Πλησιάζει μια παρέα παιδιών στην ηλικία μου με μπύρες και βότκες στο χέρι. "Αν δεν είναι μεθυσμένοι, θα συννενοηθούμε", σκέφτομαι. Νηφάλιους τους βλέπω και τους λέω "Ηi...". Με το που ακούνε Αγγλικά, βραχυκυκλώνουν, αρχίζουν να χαζογελάνε και να σχολιάζουν στα Τσέχικα λέγοντάς μου "No, ανγκλίτσκι!". Kαι φεύγουν. (Οι Τσέχοι διδάσκονται Αγγλικά από την Α' Δημοτικού.) Μα, κανένας από τους 5 δεν ήξερε να πει δύο απλές κουβέντες; Βγάζω τον οδηγό με τα Τσέχικα και αρχίζω (μέσα στη βροχή, έτσι;) να προσπαθώ να αποστηθίσω πως είναι το "Συγγνώμη, που είναι..". Βρίσκω μια κοπέλα (πάλι στην ηλικία μου) και της το λέω σε ότι κοντινότερο μπορούσε να παράγει το γλωσσικό μου σύστημα σε "Τσέχικα". Μου απαντάει ένα κατεβατό σε άπταιστα, ταχύτατα, Τσέχικα και φεύγει.E! Που πας;  



Μα, τι λαός είναι αυτός, τέλος πάντων; Εδώ τις προάλλες ο παππούς μου, που έχει βγάλει το μισό Δημοτικό, κουνούσε χέρια-πόδια και εξηγούσε στους τουρίστες, πως θα πάνε στη θάλασσα. (Πας ό-λο κά-τω, θά-λάσ-σα- κά-τω, ΚΑ-ΤΩ λέω.) Μετά από 20 λεπτά περπάτημα, βρίσκω την οδό και την εστία και λέω ωραία. Μπαίνω στην είσοδο, αρχίζει η κυριούλα τα Τσέχικα. "English", της λέω. "No English", μου λέει. "Deutsch", τη ρωτάω, το χαβά της. Αρχίζει τα Τσέχικα και πάλι. Μάλιστα... Πιάνει ένα χαρτί και μου γράφει το νούμερο του δωματίου και μου δίνει ένα κλειδί, πάντα εξηγώντας μου στα Τσέχικα. 

Εγώ έχω αρχίσει να φορτώνω και να αναρωτιέμαι αφενός, ποια είναι η νοημοσύνη της κυριούλας, έτσι ώστε να συνεχίζει να με ζαλίζει στα Τσέχικα, αφού ξέρει ότι δεν κα-τα-λα-βαί-νω Τσέχικα και δεύτερον, πως θα περάσω 4 μήνες εδώ, να ακούω αυτή τη γλώσσα που στ' αφτιά μου, και σε συνδυασμό με την άγνοια, θύμιζε κάτι σαν θυμωμένο μπλέντερ με τζιτζίκια. 

Το νόημα το πιάσατε. Οι Τσέχοι, στην πλειονότητά τους, και ειδικά στην επαρχία, δεν μιλάνε Αγγλικά, πέραν από αυτούς που σπουδάζουν Αγγλικά. Κι αν ξέρουν Αγγλικά, δεν θα μιλήσουν, γιατί, λέει, ντρέπονται.  Όποιος ντρέπεται, κακά ζει, που λένε και στα μέρη μου. Εδώ έχω την εντύπωση ότι μόλις ακούσουμε ξένο, αρχίζουμε την πολυλογία με ό,τι Αγγλικό μας έχει μείνει από τη Β' Γυμνασίου. (Μην κοιτάς πότε πήρες το lower/ proficiency, συνήθως το επίπεδο πέφτει ένα-δύο χρόνια, πριν από τότε.) Εκεί συνειδητοποίησα ότι μόλις ακούσουν Αγγλικά, παίρνουν  error φωτεινός σηματοδότης νέον  σημαίνει στο νευρικό τους σύστημα. Ή μουτρώνουν. Ή θυμώνουν ή σου μιλάνε απότομα ή σε γράφουν. 

Σύντομα, συνειδητοποίησα ότι περισσότερες μύγες πιάνεις με το Τσέχικο μέλι, παρά με το Αγγλικό ξίδι. Οπότε, άρχισα να ξεκινάω τις συνομιλίες μου με Τσέχικα και ενίοτε να λαμβάνω και κανένα χαμόγελο. Κάποιοι λένε ότι οι Τσέχοι έγιναν έτσι λόγω του Κομμουνισμού και των καταλοίπων του (που υπάρχουν, η αλήθεια είναι.). Λένε ότι η καταπίεση, η απόλυτη εσωστρέφεια και η επιφυλακτικότητα, δημιούργησε ένα σφιγμένο λαό, κλειστό προς καθετί καινούργιο και διαφορετικό, ξενοφοβικό, θα έλεγα. Βέβαια, αρκούν 40 χρόνια καθεστώτος για να διαμορφώσουν τη νοοτροπία ενός λαού; Ο χρόνος θα το δείξει. Οι καθηγητές μας στο Πανεπιστήμιο, πάντως, μιλούσαν Αγγλικά, οπότε τα πρωινά ήταν μια όαση κατανόησης και επικοινωνίας. 

Εν τέλει, όμως, έμαθα κάποια Τσέχικα. (Είχαμε και υποχρεωτικά 5 ώρες την εβδομάδα από το Πανεπιστήμιο) Μια φορά, βέβαια, πήγα να ζητήσω την ηλεκτρική σκούπα (τη  νοικιάζαμε για 0,10€ την ώρα) από την κυριούλα, και της είπα: "Γεια σας, θέλω ένα Δεκέμβριο" (ήταν όντως Δεκέμβριος, αλλά η λέξη για τη σκούπα ήταν ένα γράμμα διαφορετική). Ένα γράμμα διαφορά και μπόλικη αμηχανία. Ε, από το σημείο αυτό ξεκινάει η δοκιμασμένη μέθοδος της παντομίμας, όπου προσπαθώ να κρατάω μια αόρατη σκούπα και να κάνω "βρρρ, βρρρ"  σαν αλλοπρόσαλλη για να καταλάβει τι εννοώ. Έπρεπε να είχα εφαρμόσει την αρχική μου μέθοδο: Πήγαινα στο Google Translate, έβαζα την εκφώνηση και κατεβαίνοντας γρήγορα τα σκαλιά το επαναλάμβανα στα Τσέχικα για να μην το ξεχάσω. (Εννοείται ότι το ξεχνούσα.)

Άλλη μια φορά πήγα να αγοράσω μια κάρτα γενεθλίων σε ένα μαγαζί κοντά στην εστία, που είχε βιτρίνα κάτι σκονισμένα απορρυπαντικά, τετράδια και σαμπουάν τουλάχιστον 30 χρόνων πριν. Μπαίνω και κοιτάω το stand με τις κάρτες. Φευ!  Όλες στα Τσέχικα και όλες με λουλούδια, σαμπάνιες, σκυλάκια και καλλιγραφικά χρυσά και χρυσοσκονούντα γράμματα. Αδύνατον να ξεχωρίσω τα γενέθλια. Με κοιτάει η κυριούλα με τα γυαλιά και τα ξανθά μαλλιά και κάτι με ρωτάει. Την κοιτάω, με κοιτάει. Μου δείχνει το δάχτυλο που φοράμε τη βέρα και μου κάνει ένα νοητό δαχτυλίδι, για να δει αν θέλω κάρτα γάμου. Της κάνω κι εγώ με τα χέρια μου μια νοητή-τούρτα και αρχίζω πάνω από τα χέρια μου να κάνω "Φου, φου", σα να σβήνω κεριά. Νοητό στο νοητό, συννενοηθήκαμε. 

"Νασχλέντανό" λες, όταν φεύγεις από κάπου. 
"Νασχλέ", όταν βαριέσαι να το πεις όλο.
"Νασχλέντανόοοοοο", όταν είσαι υπερ-διάθετος.
"Νασχ".., όταν έχεις πει πολλές μπύρες.*


"Νασχλέντανό", λοιπόν.

*Τι γίνεται με την ορθογραφία της λέξης μπύρα; Από πότε το γράφουμε "μπίρα";