Εσύ; Πόση ευτυχία μπορείς ν' αντέξεις;

Το να είσαι και να νιώθεις ουσιαστικά καλά, χρειάζεται πολλά πράγματα και κάποια από αυτά είναι τα γερά νεύρα, η υπομονή, η ψυχική ανθεκτικότητα, το θάρρος, η αντοχή και... λίγο τη νοοτροπία του δάσους και όχι του δέντρου. Είναι μια κατάσταση που ενέχει σταθερότητα με κάποιο τρόπο. Όταν δεν είσαι καλά, κοιτάς προς το καλύτερο. Εύχεσαι, (προσ)εύχεσαι, παλεύεις, είναι σαν να ανεβαίνεις μια σκάλα. Όταν φτάνεις, όμως, στην κορυφή κάποια στιγμή; Αντέχεις; Ή σε πιάνει ναυτία από την υψοφοβία της ευτυχίας και δώστου πάλι κάτω τα σκαλιά, μέχρι να φτάσεις σε ένα μέτριο σκαλί και να αισθανθείς και πάλι ασφαλής;

Αχ. Εντάξει, δεν είμαι και τέλεια εδώ, αλλά είμαι όσο καλά χρειάζεται, έτσι ώστε να μην φοβάμαι ότι θα γίνω χειρότερα, αλλά ούτε και καλύτερα για να απογοητευτώ μετά. Πόσο ανακουφιστικά ασφαλής είναι η μετριότητα; Είναι, αρκετά. Αλλά θα κρατήσει ανάλογα με τη χρήση και τον χρήστη της. Βάλε στα σκαλιά ό,τι θέλεις: Μια μέτρια δουλειά, μια μέτρια καθημερινότητα, μέτρια όνειρα, ασφαλή ή ένα μέτριο σύντροφο, γιατί καταβάθος πιστεύεις ότι δεν γίνεται να βρεις κάποιον τόσο καλό/καλή/όμορφο/ανεκτική/πλούσιο για δεύτερη φορά. (γίνεται, και τρίτη μη σου πω..) 

Την μετριότητα πολλοί εμίσησαν, την ασφάλεια ουδείς. Το γνωστό, το πεπατημένο, που δίνει κανόνες ακόμα και στον ίδιο τον ορισμό της ευτυχίας. Μια καλή δουλειά, μια καλή κοπέλα, ένα καλό αγόρι να τακτοποιηθείς. Φράσεις που όλοι τις ξέρουμε και ίσως τις λέμε, είτε τις πιστεύουμε εις βάθος είτε όχι, γιατί έτσι τις ακούγαμε πάντα από νήπια. Οι άνθρωποι πιστεύουν και πίστευαν ότι έτσι πρέπει να γίνεται.  Κάποτε όλο το είδος πίστευε ότι η Γη είναι ένα πιάτο. Όλοι αυτό πίστευαν. Όλοι αυτό έλεγαν, άρα έτσι πρέπει να είναι. Για να το λέει ο κόσμος. Ευτυχώς που υπήρχε και η φιλοσοφία και ρωτούσαν και κάποιοι το γιατί. 

Τι είναι η ανθρώπινη φύση για να τακτοποιηθεί; Πατάρι; Χαρτοφύλακας; Έχεις δει ποτέ τακτοποιημένη δημιουργικότητα; Τακτοποιημένη εφεύρεση; Τακτοποιημένη ανακάλυψη; Έχεις δει τι θα κάνει ένα παιδί 5 χρονών, αν το βάλεις σε ένα δωμάτιο να το τακτοποιήσεις; Θα αγγίζει τα αντικείμενα, θα παίζει, θα φαντάζεται, θα τους αλλάξει θέσεις, ναι, θα τα ρίξει κάτω και θα ακούσει το "μπαμ" για να ανακαλύψει και μετά θα γελάσει με φαφούτικο χαμόγελο όλο έκσταση.  Θα ζωγραφίσει ένα χαρτί και θα γουρλώσει τα μάτια στο δέος του να αφήνει κάποιος το σημάδι του. Γιατί; Γιατί έδωσε στα αντικείμενα γύρω του ζωή, πέρα από την στατική, τακτοποιημένη τους διάσταση. Εσύ χαίρεσαι, όταν ανακαλύπτεις μόνος σου (και χωρίς το manual) πως λειτουργεί η καινούργια σου φριτέζα. Σκέψου πως νιώθει το παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο ή φτιάχνει ένα παζλ και το κοιτάει όλο καμάρι. Έλα, αφού κι εσύ καμάρωνες όταν έστησες μόνος σου την βιβλιοθήκη από το ΙΚΕΑ. Κάποια πράγματα, απλώς τα ξεχνάμε. Ο πολιτισμός είναι η πηγή της δυστυχίας, σύμφωνα με το βιβλίο. Ίσως, όμως, ότι δεν είναι αυτός καθαυτός, αλλά η εμμονή, η προσκόλληση στον πολιτισμό του δικού μας εαυτού και η μη σωστή οπτική του. 

Και μιας και μίλησα για την προσκόλληση, να πούμε ότι πέρα από την ασφάλεια, σταθερή βελόνα στην πυξίδα της προσωπικότητας και των επιλογών που ορίζουν τις αποφάσεις και την ευτυχία , είναι το κατά πόσο και σε τι είμαστε προσκολλημένοι. Στο κατά πόσο είμαστε ελεύθεροι και όταν είμαστε μόνοι μας ή όταν συγκρινόμαστε με τους άλλους. 

5 μέρες χωρίς ίντερνετ.Τα στραβά μάτια στον άνθρωπο που είσαι μαζί, κι ας σε προσβάλλει κατ' επανάληψη. Μια γραφειοκρατική δουλειά που σιχαίνεσαι,  σε μια υπηρεσία που σε έχωσε κάποιος γνωστός κι ας έχεις τελειώσει κάτι που σου άρεσε να κάνεις, αλλά απέχει μίλια από αυτό που βιώνεις κάθε μέρα. Που να τρέχεις τώρα. Ας βολευτούμε. 

Πόση τέτοια ευτυχία μπορείς να αντέξεις;

Η αλήθεια είναι πως όλοι εκείνοι που θαυμάζουμε, για τους δικούς μας λόγους (σκέψου έναν, διάσημο ή μη) δεν ήταν βολεμένοι. Δεν τους ήρθαν όλα γραμμή. Δεν ξεκίνησαν από την κορυφή της σκάλας, γι' αυτό καλό είναι να μην συγκρίνουμε άδικα τη δική μας μέση ή αρχή, με τη δική τους κορυφή. Είδαν κάτι, και τόλμησαν να το δείξουν και στους άλλους. Εμείς;

Ήταν ή είναι ευτυχισμένοι; 
Μπορεί να μην ήταν, αλλά εσύ σίγουρα σκέφτεσαι ότι ο άνθρωπος που σε έβαλα να φέρεις στο μυαλό σου πιο πάνω, είχε ή έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι πιο ευτυχισμένος από σένα. Ή ακόμα μπορεί να σκέφτεσαι ότι, αν ήσουν εσύ στη θέση του, θα ήσουν σίγουρα πιο ευτυχισμένος απ' ότι είσαι τώρα. Αυτή είναι ίσως η αρνητική όψη του νομίσματος της ανικανοποίητης φύσης: μαζί με την εφευρετικότητα, έρχεται και η απληστία.  

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ήσουν χαρούμενος; 
Μπορεί να ήταν χθες, που ξάφνιασες τον υπάλληλο στο γκισέ του μετρό, επειδή του χαμογέλασες. Μπορεί, να ήταν τότε, που είδες έναν άντρα να φεύγει από το νοσοκομείο με την -υγιή- πλέον γυναίκα του/ κοπέλα του/ και να της κρατάει λουλούδια χαμογελώντας της.  Ευτυχώς, γιατί πριν λίγα δευτερόλεπτα θα κοιτούσες την οθόνη του feed στο Twitter. Θα το έχανες. 
Μπορεί και να ζήλεψες. 

Η ζήλια, είναι μια φυσιολογική μεν, άχρηστη και αντιπαραγωγική για την αυτο-εκτίμησή μας δε, συγκριτική διαδικασία.  Το ίδιο και ο φθόνος. Με τη διαφορά ότι η ζήλια, αφορά κάτι που πιστεύουμε ότι είναι κτητικά δικό μας και δεν το έχουμε, ενώ ο φθόνος αφορά κάτι το οποίο θα μπορούσε δικαιωματικά να είναι δικό μας, αλλά δεν το αποκτήσαμε ακόμη ή ξέρουμε ότι δεν θα το αποκτήσουμε ποτέ. 

Είναι υπέροχο, όμως, να μαθαίνεις από τους ανθρώπους. Έχουν ή δεν έχουν αυτό που θες εσύ. Έχουν όλοι την ίδια ανάγκη να γίνουν αποδεκτοί και να ακουστούν, όσο και εσύ και έχουν όλοι κάτι να σου πουν, να σου διδάξουν.

Δεν είναι και η πιο εύκολη διαδικασία να αναρωτηθείς πότε ήταν η τελευταία φορά που ήσουν ευτυχισμένος.  Δεν έχει νόημα. Μπορεί να νιώθεις και τώρα, μπορεί να νιώσεις αύριο το πρωί. Οι γύρω σου; Πότε είδες τελευταία φορά χαμόγελα ευτυχίας στους γύρω σου και πως ένιωσες; Αν ένιωσες κι εσύ χαρά, για την δική τους ευτυχία, τότε ίσως να μπορείς να αντέξεις το σκαλί τους. Αν ένιωσες όμως ζήλια ή θυμό (προς τον εαυτό μας πάνε αυτά συνήθως), τότε ίσως να μην μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου εκεί που είναι εκείνοι ή τέλος πάντων, να σκέφτεσαι ότι δεν αξίζει να τον φανταστείς εκεί, και να φοβάσαι. 

Την τελευταία αυτή φορά που ήσουν χαρούμενος, δεν φοβόσουν το ύψος, δεν σκεφτόσουν και πολλά, απλά είχες αφεθεί. Μπορεί να μην σκεφτόσουν και τίποτα. Μπορεί και ναι. 

Tι μου έμαθε η φοιτητική ζωή.

Τις προάλλες, ήμουν σε μια υπηρεσία και συμπλήρωνα ένα έντυπο. Φτάνω στο τετραγωνάκι της ιδιότητας και από συνήθεια 4 Ιανουαρίων ξεκινάω με "Φ..". 

Ουπς. Τι πάω να γράψω; Δεν είμαι πλέον φοιτήτρια. Πήρα την περάτωση σπουδών μου πριν ένα μήνα ακριβώς, και στο πορτοφόλι μου, η εσοχή που φιλοξενούσε το πάσο είναι κενή.  Κοντοστέκομαι. Τι να γράψω τώρα; Τι είμαι; (Κρίση ταυτότητας πριν τον δεύτερο καφέ - μη σου τύχει.)

  Τίποτα;

 Πτυχιούχος υποψήφια εύρεσης εργασίας;

 ✓ Blogger; (χαχα, αυτό θα είχε πλάκα να το κάνω, μόνο και μόνο για να δω την wtf έκφραση της υπαλλήλου)

Άνεργη; (αουτς)

 ✓ Εκπαιδευτικός; (μμμ...)

Ω! Το βρήκα. Θα γράψω εκπαιδευτικός. Απλώς δεν το έχω συνηθίσει. Βασικά, ούτε νιώθω ότι είμαι, αλλά τέλος πάντων. 

Δηλαδή, δεν είμαι πλέον φοιτήτρια; Σωστά. Δεν είμαι! Μετά από 16 χρόνια (12 + 4 του Πανεπιστημίου), δεν ξέρω τι ακριβώς θα κάνω τον προσεχή Σεπτέμβριο, αλλά αυτό ενέχει και μια αίσθηση ελευθερίας, αν το καλοσκεφτεί κανείς. 

 Και τι ορίζει το πέρασμα μεταξύ φοιτητικής ζωής και μη φοιτητικής ζωής; Για τον ορισμό του τι είναι φοιτητική ζωή έχει χυθεί πολύ μελάνι, σκέψη και συλλογισμός. Έχω καταλήξει ότι εξαρτάται πως τη βιώνει κανείς διαφορετικά. Όχι μόνο ανάλογα με τον χαρακτήρα του και τον τόπο (μη σου πω και τη χώρα) που την περνάει, αλλά και το χρόνο που τη βιώνει. Αλλιώς σκέφτεσαι στο πρώτο έτος, αλλιώς στο τρίτο, αλλιώς όταν ανήκεις στη σοφή γερουσία του τμήματός σου. 

Τώρα όμως που το σκέφτομαι, η φοιτητική ζωή, πέρα από την ταμπέλα της, είναι κι αυτή ζωή. Ένα χαρακτηριστικό της ίσως είναι ότι έχεις περισσότερο χρόνο και λιγότερα χρήματα, ενώ στην ενήλικη, γίνεται το αντίθετο. Ο χρόνος όμως μπορεί να γίνει πολύτιμο εφόδιο, αν τον αξιοποιήσεις σωστά. Αν και αυτό δεν είναι εύκολο. Είναι πιο εύκολο να μην κάνεις τίποτα και να είσαι αντιπαραγωγικά σαπισμένος ή να αναλώνεσαι σε καταστάσεις που δεν σε βοηθούν να εξελιχθείς ή να γίνεις θαμώνας του βασιλείου της αναβλητικότητας, μέχρι να το συνειδητοποιήσεις ένα πρωινό και να αρχίσεις τα post-it με τους στόχους. Το ότι αλλιώς τη φαντάζεσαι στο Λύκειο κι αλλιώς είναι τελικά, είναι ένας πρώτος παράγοντας απομυθοποίησης. Ωστόσο, δεν είναι ανασταλτικός για να περάσεις μια πολύ, πολύ δημιουργική και ξεχωριστή περίοδο. Αρκεί να βρεις το νόημα.

Κάποτε σε μια συζήτηση με φίλους, συμφωνήσαμε όλοι ότι πνευματικά ήμασταν πιο ενεργοί στη Γ' Λυκείου, απ' ότι τώρα. Και αυτό γιατί, ενώ το σχολείο είναι ένα κλειστό σύστημα με πρόγραμμα και κανόνες, το Πανεπιστήμιο είναι το αντίθετο και δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε με τόση ελευθερία. Δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τον χρόνο μας, να λειτουργούμε αυτόνομα. Έχουμε τόσο συνηθίσει στις φροντίδες των φροντιστηρίων, που ξεχάσαμε (ή δεν μάθαμε ποτέ) να φροντίζουμε τους εαυτούς μας και να δημιουργούμε ενδογενή κίνητρα. 

Γι' αυτό, όσο πιο γρήγορα αποφασίσεις πόσο πολύ θέλεις να εξερευνήσεις τις δυνατότητες σου για αυτό-βελτίωση, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να βάλεις στόχους και να το πετύχεις. Τα 4 χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα. Το ξέρω ότι η λέξη αυτο-βελτίωση σου θυμίζει κάτι πολύχρωμα βιβλία τίτλων "Γιατί οι άντρες αγαπούν τις γυναίκες που αγαπούν τον εαυτό τους" ή "Γίνε χαρούμενος ΤΩΡΑ", αλλά η ουσία της πρέπει να απασχολεί έναν φοιτητή. 

Πριν δύο χρόνια, είχα γράψει στο παλιό μου blog ένα άρθρο με πράγματα και καταστάσεις που μου είχε διδάξει η φοιτητική μου ζωή στην Αθήνα, έως τότε. Ήμουν ακόμα σε φάση που προσπαθούσα να προσαρμοστώ στο χάος των αποστάσεων. Η φοιτητική ζωή στην Αθήνα για κάποιον που μένει πρώτη φορά χωρίς τους γονείς του είναι ένα κεφάλαιο δύσκολο, βέβαια. Γιατί άλλο ο Αθηναίος φοιτητής που εξακολουθεί να μένει με τους γονείς του, κι άλλο αυτός που αναλαμβάνει την ευθύνη ενός σπιτιού και του εαυτού του μαζί. 

Αλλά, if you make it here, you can make it anywhere. ("♫♫Τhat's what they saaaaaay♫♫")

Η Αθήνα έχει κάποια μοναδικά χαρακτηριστικά ως πόλη.  Απαιτεί περισσότερο ψάξιμο σε όλα της και, επειδή κινείται πολύ γρήγορα, δεν θα κάτσει να σε περιμένει. Αν η Θεσσαλονίκη είναι ελληνικός καφές στη χόβολη, η Αθήνα είναι εσπρέσο. Εσύ είσαι αυτός που πρέπει να μπει στους ρυθμούς της. Μπορεί να σου δώσει πολλά, αρκεί να ξέρεις που να πας και τι ακριβώς θέλεις. Και για να δεις τι ακριβώς θέλεις, πρέπει να ψάξεις λίγο μέσα σου ή στους γύρω σου ή στο Αθηνόραμα, τέλος πάντων. Το ψάξιμο είναι πάντα αναγκαίο.

Υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα να κάνεις, αν δεν βαριέσαι! Να ξεκινήσεις ή να ανακαλύψεις ένα ενδιαφέρον που είχες βάλει στο μάτι καιρό. Να μάθεις μια καινούργια γλώσσα. Να ταξιδέψεις και να εκμεταλλευτείς τις ευκαιρίες που σου παρέχονται δωρεάν. Πολλοί φοιτητές φτάνουν 4ο έτος και δεν ξέρουν τίποτα για τις παροχές που τους προσφέρει το πανεπιστήμιο (ξένες γλώσσες, γυμναστήριο, αναγνωστήρια). Θα μου πεις, γιατί δεν τις διαφημίζει καλύτερα το Πανεπιστήμιο; Γιατί να μην έχουμε κι εμείς clubs και κοιτώνες και να μας μοιράζουν βραχιολάκια καλωσορίσματος την ημέρα των εγγραφών; (Αυτά είναι οι παρανοήσεις που μας δημιουργούν τα μουβιζ..) Μπορεί να μην έχουμε βραχιολάκια, αλλά έχουμε πολλές σημαντικές παροχές δωρεάν ή με μικρό κόστος. Θα έλεγα στον πρωτοετή εαυτό μου να τα ψάξει καλύτερα όλα τα παραπάνω.

Η (φοιτητική) ζωή μου έδωσε ανεξαρτησία, αλλά με το φορτίο της υπευθυνότητας. Έβαλε στη ζωή μου πολύ σημαντικά, ενδιαφέροντα, ξεχωριστά άτομα και ξεκαθάρισε ό,τι παλιό και φθαρμένο υπήρχε. Μου έμαθε τη συγκατοίκηση και το πόσο τέλεια μπορεί να γίνει όταν βρεις τον σωστό άνθρωπο να συμφωνείτε τόσο πολύ σε όλα, παρόλο που άκουγα ότι η συγκατοίκηση με κοπέλα καταλήγει σε ουρλιαχτά και αμοιβαία εκσφενδόνιση καλλυντικών και λοιπών οικιακών συσκευών στους τοίχους. Μου έμαθε το blogging, τη φωτογραφία, το καλό σινεμά και την καλή μουσική, την απόλαυση του ταξιδιού, το διάβασμα σε αναγνωστήριο, τη μαγειρική. Την ευχαρίστηση στην ενασχόληση με αυτό που σου αρέσει και την Αθήνα με τα χίλια πρόσωπα. Φεύγοντας η φοιτητική ζωή δεν σε αφήνει ποτέ έτσι. 

Ό,τι έκανες, μα και ότι δεν έκανες, θα είναι μαζί σου.  Σίγουρα είσαι πιο δυνατός, πιο ώριμος, πιο συνειδητοποιημένος και με περισσότερα λάθη στην πλάτη για να αποφύγεις στο μέλλον. Ακόμα κι αν έχεις φτάσει 4ο έτος και ξύπνησες πριν λίγο. (Είναι 4:43 μμ τώρα, καλημέρα) 

Το καλό είναι ότι τελειώνοντας η φοιτητική ζωή σε βγάζει από το τελευταίο καλούπι. Στο Λύκειο θα είσαι έτσι, στο Πανεπιστήμιο είσαι έτσι. Μετά .. τι; Λοιπόν, το "τι" αυτό μπορείς πλέον να το ορίσεις εσύ. Αγχωτικό; Όχι, αν το δεις μακροσκοπικά. Απλώς είναι η πρώτη φορά που δεν υπάρχει κάποιο σύστημα να σου πει τι θα κάνεις, δεν υπάρχει μια πεπατημένη. Εσύ ορίζεις που θα πατήσεις και τι θα κάνεις. Εσύ ορίζεις τι θα γράψεις στο τετραγωνάκι της ταυτότητάς σου, εσύ θα το διαμορφώσεις. 

Λογικά, αν είσαι σ' αυτή τη μεταιχμιακή φάση, δεν θα ξέρεις τι να κάνεις. Μα, κανένας δεν ξέρει ακριβώς τι θα κάνει. Και ως φοιτητές, πάλι αναρωτιόμασταν ποιο ήταν το σωστό. 

Και δεν πειράζει.

It's fine.

Κάποιος (σοφότατος) είπε ότι, όταν τελειώνει μια πρόταση στη ζωή μας με τελεία, η επόμενη  ξεκινάει με κεφαλαίο γράμμα. 

Και έτσι δεν πρέπει;