27.10.13

Στο μπαρ με το λευκό πιάνο

- Ένα τσάι.
- Ένα είκοσι, κοπελιά. Ζάχαρη δίπλα. Εσείς, κύριε;
- Εγώ την τηλεόραση θέλω να χαμηλώσετε. Θέλουμε να κοιμηθούμε και δεν μπορούμε. Πολύ φωνάζει.
- Ποιος φωνάζει, κύριε;
- Η τηλεόραση, άνθρωπέ μου. Είναι δυνατά.
- Δεν γίνεται, κύριε. Το μπαρ είναι ανοιχτό όλη νύχτα.
- Μα..

1:15 πμ

Κάθομαι σε μια μαρμάρινη μπάρα στο μπαρ του πλοίου για Κρήτη. Μπαρ του πλοίου. Ακούγεται λες και είναι από ταινία του '50 με νουαρ φωτισμό. Το μέρος που φτιάχνουν τους καφέδες τέλος πάντων. Σε ένα σκαμπό. Απέναντί μου υπάρχει ένα πιάνο (ψωνισμένοι που είμαστε), λευκό, και γύρω-γύρω άνθρωποι που κοιμούνται ή προσπαθούν να κοιμηθούν ή προσπαθούν μάταια να μην κοιμηθούν πάνω στους καναπέδες. Σκέφτομαι τι πλάκα που θα είχε να πάει ένας τρελός στο πιάνο και να αρχίζει να παίζει τζαζ και να τους ξυπνήσει όλους, ειδικά τον φαλακρό κύριο που έχει βγάλει τα παπούτσια και κοιμάται καθιστός ροχαλίζοντας με ανοιχτό το στόμα μερικά εκατοστά πιο δίπλα. Αυτό που μερικοί κοιμούνται καθιστοί με τις ώρες, κατεβάζοντας απλώς το πηγούνι στο μήλο του Αδάμ, δεν το κατάλαβα ποτέ.
Είναι περίεργο το συναίσθημα να τριγυρνάς σε ένα χώρο που πολλοί άγνωστοι κοιμούνται και εσύ είσαι ξύπνιος.

Κοιτάω ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο να κοιμάται συγκινητικά στριμωχτά μέσα σε έναν υπνόσακο.  Η γυναίκα ίσα που φαίνεται, χωμένη στην αγκαλιά του άντρα. Δίπλα υπάρχει και μια τσάντα, στρατιωτική. Με μια δεύτερη ματιά, συνειδητοποιώ ότι δεν φοράει ο άντρας το σκούρο πράσινο, αλλά η γυναίκα. Ποιος ξέρει τι ιστορία να κρύβεται κάτω από αυτόν τον υπνόσακο..

Ανακατεύω το τσάι, έτσι ώστε να μην νιώθω τους κόκκους της ζάχαρης στον πάτο του φλυτζανιού. Κοιτάω το βιβλίο που έχω μαζί και το μάτι μου πάει στη διπλανή σελίδα. Δύο φίλοι κάθονται στα δίπλα σκαμπό και ο ένας αρχίζει να χτυπάει τα χέρια του στην μπάρα με ρυθμό, προσπαθώντας να εξηγήσει στον άλλον κάτι για μια μπάντα. Και δώσ' του γέλια ο άλλος. Και ξανα δώσ' του χτυπήματα στο μάρμαρο ο πρώτος. Εντάξει, δεν είμαι η (μόνη) τρελή του μεσονυκτίου.

Σελίδα 24:

"Η Μήδεια μου γίνηκε πάθος. Η γυναίκα που από ερωτική ζήλια σκοτώνει τα παιδιά της, είναι ψυχοπαθής; Όχι. Δεν είναι. Αν ήταν, δεν θα ενέπνεε τη μεγαλοφυία του Ευρυπίδη, που δεν αναζητάει ποτέ τα θέματα των τραγωδιών του στον κύκλο της νοσηρότητας. Η Μήδεια είναι ο φυσιολογικός άνθρωπος, που το ερωτικό πάθος του συσκοτίζει το λογικό, όπως σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο. Κατ' αντιδιαστολήν συμπέρασμα: ο άνθρωπος που δεν μπορεί να νιώσει ένα  τέτοιο πάθος δεν είναι φυσιολογικός." *

Τέτοια ώρα, τέτοια πολύ μεγάλα λόγια.

* H Μεγάλη Χίμαιρα, Μ. Καραγάτσης

5 σχόλια:

Xristina @ Dear e-diary είπε...

Πολύ μου άρεσει το μπλοκ σου. Σε βρήκα μέσα από το φοιτητιπς και δε σκοπέυω να σε χάσω...

Το διάβαα όλο. Ειδικά οι αναρτήσεις σου για το ερασμους ήταν εξαιρετικές!

Μαρία είπε...

Χριστίνα, σ' ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι που σου άρεσαν! Stay tuned για να τα λέμε και πιο συχνά! ;)

little mermaid είπε...

Ανατριχιαστικό!

Γιώργος είπε...

Καλησπέρα, το πως κατέληξα στο blog σου μου θυμίζει λίγο όταν είσαι στις διακοπές που ψάχνεις για μια γαμάτη παραλία που έχεις ακούσει απο κάποιον γνωστό σου και στο τέλος καταλήγεις σε κάποια άλλη που είναι διαφορετική αλλά σου αρέσει εξίσου και τελικά είχες ξεχάσει που ήθελες να πας...

Τέλος πάντων to cut a long story short όπως μας λένε και οι φίλοι μας οι αμερικάνοι ωραία η πονεμένη ιστορία σου (στο μπαρ με το λευκό πιάνο) που περιγράφεις με χιούμορ και μου θύμισε τις δικές μου διαδρομές στην Κρήτη που αντί για το ρυθμικό βουητό του πλοίου άκουγα είτε τα πούλια με μίσος που χτύπαγε κάποιος στο τάβλι είτε ότι τις αγριοφωνάρες κάποιου που φώναζε λες και ήταν στην λαχαναγορά...

Μαρία είπε...

@ Γιώργος:

Χαχα! Γιώργο σ' ευχαριστώ και χαίρομαι που βρέθηκες εδώ, έστω και τυχαία! Η αλήθεια είναι πως όποιον και να ρωτήσεις, θα έχει να σου πει μια ενδιαφέρουσα ιστορία εν πλω. Ειδικά στο δρομολόγιο Ηράκλειο-Πειραίας-Ηράκλειο!

Καλώς ήλθες, λοιπόν, και.. stay tuned!